ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا مِی‌ْ خورم امروز که وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

هر آن دلی که تو را، سیدی بدان نظرست

خطر گرفت اگر چه حقیر و بی‌خطرست

اگر چه خرد یکی شاخک گیاه بود

که تو بدو نگری زادسرو غاتفرست

هر آن دلی که نهفته‌ست زیر هفت زمین

که تو بدو نگری همتش ز عرش برست

صاحب خبران دارم آن جا که تو هستی

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

ای تَرک جان نکرده و جانانت آرزوست

ز نار نابریده و ایمانت آرزوست

در هیچ وقت خدمت مردی نکرده‌ای

وآن گه نشسته صحبت مردانت آرزوست

رنج مردم ز پیشی و بیشی‌ست

راحت و ایمنی ز درویشی‌ست

برگزین زین جهان یکی و بس

گرت با دانش و خرد خویشی‌ست

از دوست پیام آمد کآراسته کن کار

مهر دل پیش آر و فضول از ره بردار

این‌ست شریعت

این‌ست طریقت

ای روی تو چو روز دلیل موحدان

وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

ای من مقدم از همه عشاق چون تویی

مر حسن را مقدم چون از کلام قد

مکی به کعبه فخر کند، مصریان به نیل

[...]

از دوست به هر چیز چرا بایدت آزرد؟

کین عیش چنین باشد، گه شادی و گه درد

گر خوار کند مهتر، خواری نکند عیب

چون باز نوازد شود آن داغ جفا سرد

صد نیک به یک بد نتوان کرد فراموش

[...]

آری چنین کنند کریمان که شاه کرد

سوی رهی به چشم به زرگی نگاه کرد

هر آن شمعی که ایزد برفروزد

کسی کش پف کند، سبلت بسوزد

برون ز گوشهٔ بهشت برین، سقر باشد

فزون ز توشهٔ شکر معده، بار خر باشد

هر آن که توشهٔ روزی و گوشه‌ای دارد

به راستی مُلک مَلک بحر و بر باشد

زیادت از سرت ار یک کُلَه به دست آری

[...]

عاشقی خواهی که تا پایان بری

بس که بپسندید باید ناپسند

زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خورد و انگارید قند

توسنی کردم ندانستم همی

[...]

با خلق هر کرم که کند هم خدا کند

باشد که ناگهی نگهی هم به ما کند

مرا تو راحت جانی معاینه نه خبر

که را معاینه آمد، خبر چه سود کند؟

هیچ صورتگر به صد سال از بدایع و زنگار

آن نداند کرد و نتواند که یک باران کند

او درین فکر تا «به ما چه کند؟»

ما درین فکر تا «خدا چه کند»

ما دل‌آسوده تا «خدا چه کند»

خواجه در حیله تا «به ما چه کند؟»