به زمزم و عرفات و حطیم و رکن و مقام

به عمره و حجر و مروه و صفا و منی

به سوره سوره تورات و سطر سطر زبور

به آیت آیت انجیل و حرف حرف نبی

به قرب موسی عمران، به سجده داوود

[...]

همی رفتی شتابان در بیابان

همی کردی یکی منزل دو منزل

بیابانی چنان سرد و چنان صعب

کزو خارج نباشد هیچ داخل

ز بادش خون همی بفسرد در تن

[...]

از دور زمانه در تحیر

وز آفت دهر در تفکر

ای سوسن آزاده کجا رفتستی؟

کامسال به وقت خویش نشکفتستی

مانا که ترا خاک ودیعت پذرفت

ای خاک ندانی که چه پذرفتستی

بیا که عاشق آن روی و موی جعد توئیم

ثناسرای و دعا گوی فال سعد توئیم

توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار

شراب و سبزه و آب روان و روی نگار

خوش است خاصه کسی را که بشنود به صبوح

ز چنگ، زخمه زیر و ز عود، ناله زار

شراب خواه و دگر باره عشرت از سر گیر

[...]

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

به فرزند باقی ست کام پدر

به فرزند زنده ست نام پدر

بی تو ای جان زندگانی می کنم

مایه نی بازارگانی می کنم

شرم باد از کار خویشم تا چرا

بی تو چندین زندگانی می کنم

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

یکباره ز من مهر بریده ست فلک

آزار مرا به جان خریده ست فلک

یا اول محنت است یا آخر عمر

زینگونه که تنگ برکشیده ست فلک

گفت خوبان چو پرده برگیرند

عاشقان پیششان چنین میرند

مسکین من مستمند از چندین کس

در دست تو بیباک کجا افتادم

امروز جهان را چو شکر باید خورد

آید روزی که خود جگر باید خورد

ابیض مظلم و کل بیاض

فی سوی العین و المفارق نور

امروز به کام خویش دستی بزنیم

زان پیش که دستها فرو بندد خاک

چون نیست مقام ما درین دهر مقیم

پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

از محدث و از قدیم کی دارم بیم

چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم

دریغ عهد و وفای من ای صنم که مرا

غلط فتاد همی در وفا و مهر تو ظن

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

کسی که عزت عزلت نیافت، هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید، هیچ ندید