ماننده مادران مرده فرزند

در دیده عالم، ابر کافور افکند

والقی حبلی علی غاربی

و اسلک مسلک من قد مرج

فان لامنی القوم قلت اعذروا

فلیس علی اعرج من حرج

مشتاب به کشتنم که در دست توام

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاک است مرا بر سر و باد است به دست

شتابندگی کار آهرمن است

پشیمانی جان و رنج تن است

پرستنده آز و جویای کین

به گیتی ز کس نشوند آفرین

کارها را به وقت باید جست

کار بی وقت، سست باشد سست

چو وصل و مهر نباشد چه قدر دارد عمر؟

چو دوستی تو آمد چه قدر دارد مال؟

از چون تو شکر لبی، بها نتوان خواست

حدیثی بکن تا شکر بر چنم

به من برگذر تا شوم عنبرین

مرا لبان تو باید، شکر چه سود کند؟

مرا وصال تو باید، خبر چه سود کند؟

رخساره چو ابر نوبهاری پر نم

آمیخته آفتاب و باران بر هم

هست اغتراف خلق ز بهر سخای او

یا اعدل الناس الا فی معاملتی

فیک الخصام و انت الخصم و الحکم

به باغ رفتم تا خود چه حال پیش آید

که باد راحت پاش است و ابر لولو بار

به سبزه گفتم: جاوید زنده بادی، گفت

سه ماه بیش نمانم، بیاموزدم پار

به لاله گفتم: چون دل فگار گشتی؟ گفت

[...]

با تو چه کند رقیب تاریکت

بس نیست رقیب تو، ضیای تو؟

اینکه می بینم به بیداریست یا رب یا به خواب

خویشتن را در چنین نعمت، پس از چندین عذاب

حورا مگر ز روضه رضوان گریختی؟

نورا مگر ز خیمه خاقان گریختی؟

یا زنده گشت باز سلیمان پادشاه؟

تو چون پری ز پیش سلیمان گریختی

تا دل به سر زلف تو چون گوی نهادم

چون گوی قدم در تک و در پوی نهادم

باشد نسیم وصل تو بر ما گذر کند

چشمت دمی به سوی دل ما نظر کند

ای دل منشین که کارت افتاد

عشقی نه به اختیارت افتاد