گر قصد کند بصد ضرر روی مرا

ور بسته بر آرد بسر کوی مرا

تا حاکم بر کمال فرمان ندهد

نقصان نکند بیکسر موی مرا

من بنده نکو شناسم احوال ترا

جودی نبود ترا و امثال ترا

گوئی سبب حرص لزوم جمعست

کز صرف کنند منع اموال ترا

دارم هوس لعل تو ایدر خوشاب

بشتاب تو هم که میکند عمر شتاب

تا کی دل بریان من از خون جگر

بر آتش سودای تو گرید چو کباب

کردی دلم ایماه دل افروز کباب

خواهی ز دل سوخته هر روز کباب

از سوز غم تو خون چکانید دلم

شک نیست که خون چکاند از سوز کباب

بر خاک فتاده رند کی مست و خراب

خونابه فشان ز آتش غم همچو کباب

کم نیست ز زاهدی که دارد بادی

در سر چو حباب ار چه رود بر سر آب

معشوقه چو بامداد برخاست ز خواب

یک نیمه نمود رح ز پیروزه نفاب

گفتی که طلوع آفتاب از آبست

طالع شده یک نیم و دگر نیم در آب

گر میطلبی گوهر اسرار طلب

واندر صدف ایندل بیدار طلب

از کوی تو چون راه بدر می نرود

دلدار توئی و هم تو دلدار طلب

دی ترک پری پیکر من مست خراب

با تیر و کمان کرد سوی دشت شتاب

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید زماه نو روان کرد شهاب

دل ز آتش هجرانت کبابست کباب

جان هم ز خراج و غم خرابست خراب

با هر که شراب وعده وصل دهی

چون در نگری جمله سرابست سراب

هر گه که ببینیم رخ سیراب شهاب

وانغالیه گون سنبل پرتاب شهاب

دیو غم من بسوزد از تاب رخش

شک نیست که دیو سوزد از تاب شهاب

ما از می نابیم چنین گشته خراب

بس خانه که آن زمی خرابست و بیاب

هر کس که چو دف حلقه بگوش طربست

بس زود شود کیسه تهی همچو رباب

ای باد سحر گهی بصد جهد و شتاب

برخیز و جلال ملک و دین را دریاب

گو ابن یمین گفت که تو بخت منی

زانرو که نمی بینمت الا که بخواب

ای گشته دلم ز آتش هجر تو کباب

باز آی من سوخته دلرا دریاب

چون چنگ مرا تو در بغل بودی از آن

گر کیسه تهی نبود می همچو رباب

ای ز آتش سودات دل اندر تب و تاب

وی عالم خاکیم ز عشق تو خراب

دارم ز غمت مردم چشمی چو حباب

دائم ز هوا خیمه زده بر سر آب

ای طاهر اسحق بیا و در یاب

کز آتش هجران تو دل گشت کباب

ما با تو در این رهیم و وامانده تریم

مردانه تو از پیش برفتی بشتاب

ای دل ز جهان بجز حقایق مطلب

آسان گذران ره مضایق مطلب

بیرون ز دهان و از میان صنمی

جز خرده مگیر و جز دقایق مطلب

اسبی که قضا در پی او وقت شتاب

باشد چو خر لاشه که افتد بخلاب

چون آصف مملکت نشیند بروی

گوئی که ملک نشست بر تیر شهاب

آمد ز خرابات بتم مست و خراب

بر گرد گل از کلاله صد حلقه و تاب

یک پاره جگر گرفته در دست خضاب

در دست دگر ز خون عشاق شراب

جان برخی آنروز که آن در خوشاب

با بنده بصد ناز همی کرد عتاب

بس شب که در این هوس بروز آوردم

کانروز مگر شبی ببینم در خواب

بگذار که تا بوسمت ای جانان لب

کاندر خور صد هزار بوسست آن لب

تا میدهدم حسن تو پروانه عشق

بی گریه چو شمعم نبود خندان لب