دی آمدنی به حیرت از منزل خویش

امروز قراری نه به کار دل خویش

فردا شدنی به چیزی از حاصل خویش

پس من چه دهم نشان ز آب و گل خویش

آراست بهار کوی و دروازهٔ خویش

افگند به باغ و راغ آوازهٔ خویش

بنمای بهار را رخ تازهٔ خویش

تا بشناسد بهار اندازهٔ خویش

از عشق تو ای سنگدل کافر کیش

شد سوخته و کشته جهانی درویش

در شهر چنین خو که تو آوردی پیش

گور شهدا هزار خواهد شد بیش

معشوقه دلم به آتش انباشت چو شمع

بر رویم زرد گل بسی کاشت چو شمع

تا روز به یک سوختنم داشت چو شمع

پس خیره مرا ز دور بگذاشت چو شمع

از یار وفا مجوی کاندر هر باغ

بی هیچ نصیبه عشق میبازد زاغ

تا با خودی از عشق منه بر دل داغ

پروانه شو آنگاه تو دانی و چراغ

نیکوتری از آب روان اندر باغ

زیباتری از جوانی و مال و فراغ

لیکن چه کنم که عشقت ای شمع و چراغ

جویان بودست درد ما را از داغ

نادیده من از عشق تو یک روز فراغ

بهره نبرد مرا ز وصلت جز داغ

کردی تن من ز تاب هجران چو کناغ

تا خو داری تو دوست کشتن چو چراغ

ای بیماری سرو ترا کرده کناغ

پس دست اجل نهاده بر جان تو داغ

خورشید و چراغ من بدی و پس از این

ناییم بهم پیش چو خورشید و چراغ

در راه تو ار سود و زیانم فارغ

وز شوق تو از هر دو جهانم فارغ

خود را به تو داده‌ام از آنم بی‌غم

غمهای تو می‌خورم از آنم فارغ

تا دید هوات در دلم غایت عشق

در پیش دلم کشید خوش رایت عشق

گر وحی ز آسمان گسسته نشدی

در شان دل من آمدی آیت عشق

بر سین سریر سر سپاه آمد عشق

بر میم ملوک پادشاه آمد عشق

بر کاف کمال کل، کلاه آمد عشق

با اینهمه یک قدم ز راه آمد عشق

جز من به جهان نبود کس در خور عشق

زان بر سر من نهاد چرخ افسر عشق

یک بار به طبع خوش شدم چاکر عشق

دارم سر آنکه سر کنم در سر عشق

تحویل کنم نام خود از دفتر عشق

تا باز رهم من از بلا و سر عشق

نه بنگرم و نه بگذرم بر در عشق

عشق آفت دینست که دارد سر عشق

جز تیر بلا نبود در ترکش عشق

جز مسند عشق نیست در مفرش عشق

جز دست قضا نیست جنیبت کش عشق

جان باید جان سپند بر آتش عشق

گویند که کرده‌ای دلت بردهٔ عشق

وین رنج تو هست از دل آوردهٔ عشق

گر بر دارم ز پیش دل پردهٔ عشق

بینند دلی به نازپروردهٔ عشق

کی بسته کند عقل سراپردهٔ عشق

کی باز آرد خرد ز ره بردهٔ عشق

بسیار ز زنده به بود مردهٔ عشق

ای خواجه چه واقفی تو از خردهٔ عشق

چشمی دارم ز اشک پیمانهٔ عشق

جانی دارم ز سوز پروانهٔ عشق

امروز منم قدیم در خانهٔ عشق

هشیار همه جهان و دیوانهٔ عشق

خورشید سما بسوزد از سایهٔ عشق

پس چون شده‌ای دلا تو همسایهٔ عشق

جز آتش عشق نیست پیرایهٔ عشق

اینست بتا مایه و سرمایهٔ عشق

آن روز که شیر خوردم از دایهٔ عشق

از صبر غنی شدم به سرمایهٔ عشق

دولت که فگند بر سرم سایهٔ عشق

بر من به غلط ببست پیرایهٔ عشق

کردی تو پریر آب وصل از رخ پاک

تا دی شدم از آتش هجر تو هلاک

امروز شدی ز باد سردم بی‌باک

فردا کنم از دست تو بر تارک خاک