کالنور فی الحدیقه و الشمس فی السماء

اکوکب ما دری یا سعدام نار

تشها سهله الخدین معطار

فرقست از آن سوز که از جان خیزد

با انکه بریسمانش بر خود بندی

نه بخود در حرکت آلت آغاپنبه است

از پس پرده یکی هست چو بینی در کار

رخ از زیلو نگردانم بخار بوریا از فرش

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

قبای قاقم ای فرا بقد صوف کوتاهست

مگر از قندس آری وصله بر دامنش دوزی

هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست

ورنه تشریف تمو بر بالای کس کوتاه نبست

بسا سری که نیاید فرو بافسر مهر

نهاده بر سر تربت کلاه ودستارش

شیئان عجیبان هما ابرد من یخ

شیخ متصی وصبی یتشیخ

گازر گرو خویش بدکان دارد

ای پایه جلال ترا چرخ صندلی

وی مسند کمال ترا عرش متکا

صفت جامه خوش آینده تر از ذکر طعام

قصه عقد سپیچست به از و صف مبار