سپهر از خلعت قدرش چو گوئی

فراویزی بروخارای کهسار

قبای رتبتش چون بخت میدوخت

برآمد آسمان زویک کله وار

پیش درزی جامه کز تنگ میآید برون

چند تنقیصم دهد از سنگ میآید برون

چه داند چکمه را قیمت که گوئی چارپا دارد

دوابی کش سقرلاط و جل خرسک بود یکسان

و ظن به خیرا و سامح لسیجه

بالاغضاء و الحسنی و ان کان هلهلا

بریدم در عروسیها که خوانم

بوصف جامها اینطرز اشعار

نویسید اینسخنها را زتعظیم

بکرد خیمه و خرگاه و تالار

گرت گذر فتد ایگلکنه سوی حمام

بجان فوطه که یاد از برهنکان آری

اکر تو آدمی اعتقاد من اینست

که دیگران همه نقشند بر در حمام

سرآمدار چه که والای آل شد بمثال

و لیکن تافته قرمزیست سید آل

والای زرد بنما تاز آستین جامه

قاروره ات ببیند ابیاره طبیبی

بر لباسی عدد بخیه که داند چندست

چه جامه برقد اوصافشان برم کآمد

زدرزو دوز چنین سوزنی فکر افکار

روم بحجره خیاط عاشقان فردا

من دراز قبا با هزار گز سودا

هان مهل قاری که دزدند از تو شعر البسه

پاسبان خویش باش و کرد رخت خویش کرد

زپیر خرقه شنیدم که شادی اعدا

هزار بار زنقصان مال هست بتر

بیک ناتراشیده در مجلسی

برنجددل هوشمندان بسی

درزیش درزی معنی و خرد استادست

رنگرز دست خیالست و تفکر قصار

چنان دزدی که او چیزی که دزدید

زخود آنچیز را دیگر بدزدد

سخنهای سرآشیبی نباشد غالبا به زین

در عصمت و طهارت خاتون نرمدست

یاران بقچه کش همه محضر نوشته اند

مراهم در ین جامه نانی بباید

نگفتم شدم کلی از قوت خائب