شوق به روی تیغ دویدن به پای خود

آرد به صیدگاه تو رنگ پریده را

یافتم منزلگه وصل تو جای خویش را

رهبر خود چون نسازم نقش پای خویش را؟

چون داشت از دویی ننگ، یار یگانه ما

با مردمان نیامیخت، در چشمخانه ما

در باب خانه سازی، همطالع کمانیم

کی بی کجی شود راست، دیوار خانه ما

غیر افسردگی از زینت دنیا مطلب

گرمی جامه پشمینه ز دیبا مطلب

نیست با وسوسه داران تعلق آرام

تن آسوده ز طوفانی دریا مطلب

روز حساب را شب زلفت علامت است

زلف تو آن شبی ست که روزش قیامت است

لکه ابری که فیضی داشت، دود شمع بود

کز شرر، باران رحمت بر تن پروانه ریخت

بی فرات کرشمه ات در باغ

ماتم افروزی شهید گل است

گر چنین از گل روی تو، صفا ریز کند

چشمه آینه را عکس تو لبریز کند

ز مژگان، چشم مخمورت شبیه است

به آن خونی که دستش بسته باشد

هر کار مشکل کآمد به پیشم

مشکل چو گفتم، مشکلتر افتاد

گردون نترسید، از خفت خود

با آن بزرگی، با ما در افتاد!

در کار غم عشق، دلم گشت ز خود جمع

می بایدم اکنون غم کار دگران خورد

گل به کاخ غنچه برگردید، تا روی تو دید

سنبل از راه چمن برگشت، تا موی تو دید

آمد برهمن در حرم،با اهل دین شد همقدم

بگذشت از سنگ صنم، دل بست بر سنگی دگر

پیغمبر حسنت ورق معجزه گرداند

افکند من شک زده را در شک دیگر

همچو داغ لاله نور از من مجوی

مرده شمع دودمانم از فراق

هستند رهزنان خزان، گوش بر صدا

بی صوت ازان بود جرس کاروان گل

آنچه حاصل شد ز کشت همتم

در کنار خوشه چین انداختم

ما شیشه به دست طرب آلود شکستیم

از غم، کمر چنگ و دل عود شکستیم

خنده طرب از تو، گریه و فغان از من

از تو قهقه شادی، آه خونچکان از من