سرو تو، خط کشد ورق نو بهار را

زلف کج تو حلقه کند نام مار را

ز شرم باختن عمر، قد دوتاست مرا

بیاد قد جوانی، بکف عصاست مرا

بود حرف دهن تنگ تو ناخوان ز آن رو

کاتب صنع ز خط زیر و زر کرد آن را

رفت عهد شباب و دندان ریخت

رگ ابری گذشت و، باران ریخت!

غم افتاده خود خوردن از آزادگی است

بر سر سایه خود لرزد اگر بید بیجاست!

چون سر شمع که گیرند و همان نور بجاست

در ره او سر ما میرود و، شور بجاست!

حسن بیان مجوی ز ما دلشکستگان

«از کاسه شکسته نخیزد صدا درست!»

نقطه جیم جمال، آن غنچه خندان اوست

مستزاد مصرع ابرو، صف مژگان اوست

زبون رود سخن نرم خصم از دل

چونان می‌ده که از معده دیر می‌گذرد

. . .

دوری از تیر هوایی وقت برگشتن کنند!

. . .

هر کو تهی ز خویش چون نقش نگین بود

از خود برآ که جان گرفتار در بدن

دست هنرور است که در آستین بود

گر پرتو جمال تو افتد بروی آب

از حیرت تو موج چو نقش نگین شود

کهن پیر گردون به موی سفید

دگر شانه از پنجه خور کشید

گرفتگی نبود با زبان خوش سخنش

سخن گسسته برآید ز تنگی دهنش

چون همه ز آن حق است، از چه بجود نازی

دادن مال دنیاست، گرمی آب حمام

. . .

جوید از مهر پرتو خورشید را ویرانه ام

یاد آن روز که چشم نگران دانستم

آه سرد و مژه اشک فشان دانستم

برده است از بس بفکر آن نگار جانیم

گشته موی کاسه زانو خط پیشانیم

وقت نظاره صنع، در چشم اهل عرفان

هر پره گلی هست یک پره بیابان!