در عالم دون دلِ کسی یافته نیست

کاندر تف غم به سالها تافته نیست

تا کی گویی سیه گلیم است فلان

مسکین چه کند به دست خود بافته نیست

آن کس که هزار عالم از رنگ نگاشت

رنگ من و تو کجا برد ای ناداشت

این رنگ همه هوس بود یا پنداشت

او بی رنگ است رنگ او باید داشت

افسوس که اطراف رخت خا[ر] گرفت

زاغ آمد و لاله را به منقار گرفت

سیماب زنخدان تو آورد غمباد

شنگرف لب لعل تو زنگار گرفت

آوازهٔ آواز تو در خلق گرفت

زاهد زتو ترک شمله و دلق گرفت

آواز تو بسته نیست لیکن دو سه روز

طعم شکر از لب تو در حلق گرفت

عیسی به فلک رسید خر خشم گرفت

داود زبور خواند کر خشم گرفت

از بیشه به بازار بیامد شیری

موشی به دکان پیله ور خشم گرفت

یار آمد و گفت خسته می دار دلت

دایم به امید بسته می دار دلت

ما را به شکستگان نظرها باشد

ما را خواهی شکسته می دار دلت

ای روی تو از لطافت آیینهٔ روح

خواهم که قدمهای خیالت به صبوح

بر دیده نهم ولی زتیغ مژه ام

ترسم که شود پای خیالت مجروح

نه مهر تو در دل حزین می گنجد

نه مُهر تو در هیچ نگین می گنجد

جان خوانمت ارچه بیش از اینی لیکن

در کالبد جسد همین می گنجد

از صدق دل مرده جهان بین گردد

مر صادق را کار به آیین گردد

صدق اریابی به هر بهاییش بخر

کان سرّ است که کفر از او دین گردد

لعلش که دو صد گنج نهانی دارد

منشور بقای جاودانی دارد

زان بر لب او سبزه دمیده است که او

سرچشمهٔ آب زندگانی دارد

بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد

بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد

بر آتش رخسار تو می دانی چیست

دودی که هزار جان سیه خواهد کرد

در خاک نگه کند چو با ما نگرد

از غیرت آنکه دیده بر ما فکند

زان به نبود که ما کنون خاک شویم

تا بو که بدان بهانه بر ما نگرد

یاد تو کنم زچشم من خون بچکد

خون از دل ابرو چشم گردون بچکد

چشمم زتو چون برید خونش بچکد

شک نیست که از بریدگی خون بچکد

خطها که خدت را به مصاف آمده اند

تا ظن نبری که از گزاف آمده اند

رخسار تو کعبه گشت قومی زحبش

پیرا من کعبه بر طواف آمده اند

خطی که بر آن عارض چون مه کردند

زان خط دل صد سوخته گمره کردند

صفر دهنش با خط مشکین می گفت

بر مرتبهٔ حسن یک ده کردند

هم آه من سوخته کاری بکند

وین جور تو را چرخ شماری بکند

در[د] دل و آب دیده و آه سحر

کاری نکند این همه؟ آری بکند

از عشق تو جان من جنون می بیند

در سینهٔ من ازو سکون می بیند

در یک حالت دو ضد آرام و جنون

جان و دل من نگر که چون می بیند

دل چون دل من غمزده نتواند بود

صد واقعه برهم زده نتواند بود

تا شربت عالم نشود خونابه

قوت من ماتمزده نتواند بود

عاشق چه کند چو دل به دستش نبود

مفلس چه سخا کند چو هستش نبود

ای حسن تو را شرف زبازار من است

بت را چه محل چو بت پرستش نبود

مِهر تو چو مُهر از نگینم نرود

سودای تو از دل حزینم نرود

من خود رفتم ولیک خونابهٔ چشم

تا دامن عمر زآستینم نرود