گو واعظ از این شیوهٔخوش منکر من شو

من بر روش هیچ کس انکار ندارم

همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

رخ خوبان نه من از چشم خطا می‌بینم

به خدادر رُخِشان نور خدا می‌بینم

جام دیگر بده ای ساقی مستم که هنوز

جام از باده، می از جام، جدا می‌بینم

شاهد ما روز و شب، با همه و بی همه

با همه‌اش آشنا وز همه بیگانه بین

بربند چشم حس، بگشادیدهٔ شهود

تا بنگری که لَیْسَ سِوَی اللّهِ فی الوُجُود

ای برهمن که در بر بت سجده می‌کنی

نیکو نظاره کن که نکو می‌کنی سجود

تجلیات رخ یار زان نبیند شیخ

که چشم ماست به جانان و چشم او به لباس

این بوالعجب حالت نگر اطورما بایکدگر

نه منفصل نه متصل نه منفرد نه مزدوج

اهل ورع و زهد بسی، باده کشان کم

هان باده نهان نوش که اسلام ضعیف است

وقت آن دیوانهٔ شوریده خوش کاندر خیالش

روز وشب محواست و نداند صیامی نه صلاتی

چه تفاوت است صوفی زتوتافقیه خودبین

برو ای فقیه تن زن ز حدیث خودستایی

تمام اهل دو عالم به جستجوی تو پویان

کدام اهل و چه عالم که پیش ما تو تمامی

تو مرده‌ای چنانکه نیابی دگر حیات

ورنه ز هر طرف وزد انفاس عیسوی

مرا فرزانگان دیوانه می‌دانند و من شادم

که جز دیوانگان را من ندانم مرد فرزانه

اعتباراتست ای دل هرچه بینی غیرذاتش

راست خواهی اعتباری نیست اندر اعتباری

درون سینه ندانم دلم چه می‌گوید

که سخت می‌طپد و دم به دم به تکراری است