درویش ترا جا زبر اطلس چرخ است

خوش باش اگر چند گهی زیر پلاسی

چو تو بجامه ابیاریت بریزی آش

زجامه تو چه فرقست تا بمخفی خان

بگازر اربودت پیرهن ضرورت دان

یکی دگرکه بود لازمت زخشک وزتر

عجب که آتش والای سرخ شعله نزد

که بستهای قماشات سوختن گیرد

چه اندازی آن صوف سرسبز را

بجائی که هرگز نروید گیا

هر متاعی زمعدنی خیزد

قصب از یزد زوده زاسپاهان

نوشته اند خطی کرد فوطه حمام

که هرکه جامه چرکن کند ببر زحلیست

مردی که هیچ جامه ندارد باتفاق

بهتر زجامه که در و هیچ مرد نیست

زوده نرم ستان از جهه پیراهن

کانچه در زیر بود نرم به از استظهار

همچو چادر سفیدرو باشید

نه سیه جامه همچو چشم آویز

بآسمان قددیبا اگر کشد بالا

اگر نه در بر اطلس رخیست والا نیست

شام را بر فرق بنهاده کلاهی از سمور

صبح را در برفکنده پوستینی از فنک

ای پایه جلال ترا چرخ صندلی

وی مسند کمال ترا عرش متکا

حسن این شاهد کمخا بتو رو ننماید

تا چو اطلس نکنی ساده دل از نقش عیوب

صفت جامه خوش آینده تر از ذکر طعام

قصه عقد سپیچست به از و صف مبار