یاری دارم که روش دیدن نتوان

وز سلسلهٔ موش بریدن نتوان

بی پرده از او سخن شنیدن نتوان

جز راه فنا به او رسیدن نتوان

عرفان به خدا هیچ ندارند جهان

این حرف سبک نیست گران است گران

گر در دل کس شکست اینک میدان

ما گوی نشسته ایم باید چوگان

رفتی به سفر از پی تسخیر جهان

تا خلق خدا شوند در امن و امان

بی گردش دور چرخ در امر تو باد

بی منت پا زمین تو را در فرمان

وهمی به خیال کرده جا نام جهان

از وهم جهانیان شده سرگردان

در دیر، ظهور آن توهم شده کفر

در کعبه خیال آن توهم ایمان

بحری پنهان چو کرد جوش و طغیان

هر سو گردید موج هاست دست افشان

افتاد به خاک قطره ها زان افشان

بعضی حیوان شدند و بعضی انسان

تا کی به لباس عاریت بند شدن

از کسب کمال خویش خرسند شدن

وز مال و منال خود تنومند شدن

محتاج سگ و گاو و خری چند شدن

زینهار که کارها به خود آسان کن

هر نیک و بدی که می کنی پنهان کن

یک چند برو پیروی جانان کن

و آن گاه ز پای تا سری خود جان کن

بی یار شدم یک نفسم یاری کن

غمخوار شدم مرا تو غمخواری کن

کردم گنهی ز روی غفلت ظاهر

ستار تویی بیا و ستاری کن

گاهی نزدیک و گاه دورم از تو

گه مضطرب و گاه صبورم از تو

گه عین گنه کنی و گه عین صواب

من روز و شبم ظلمت و نورم از تو

ای شیخ کرامت منما رهبر شو

نی چون کاغذ ز باد بالاپر شو

چون خس بر آب رفتن از بی مغزی است

در بحر یقین غوطه خور و گوهر شو

چون موم بر آتشی رسی آب مشو

چون رشته ز تاب خویش بی تاب مشو

بر روی زمین به چین ابرو بنشین

در چشم زمانه خون شو و خواب مشو

ای نفس و هوا برده دلت را، جان کو؟

ای داده به تن نقد روان جانان کو؟

چون تازه مسلمان به هوای دنیا

دین را بر باد داده ای، ایمان کو؟

با نفس دغل تو بدگمان باشی به

تا بتوانی تو ناتوان باشی به

پرواز به بال دیگران همچون تیر

صد بار شکسته چون کمان باشی به

دل رفت ز خود هنوز جان نارفته

آمد به کنار از میان نارفته

خواهی که به سنگی نزنندت چون تیر

بگریز به خانهٔ کمان نارفته

این عالم ما که بی نظیر افتاده

هر سو طفل و جوان و پیر افتاده

با پنجهٔ تقدیر در این جسم نحیف

جان چون موی است در خمیر افتاده

ای باده فروش بادهٔ صاف بده

با من خبر از مقام اعراف بده

عمر آخر شد نمی نمایی رخسار

من با تو چه گویم تو خود انصاف بده

ساقی آورد ساغری بگزیده

گفتا که بگیر ای ز من رنجیده

بگرفتم و نوشیدم و از خود رفتم

برخاسته و نشسته و خوابیده

در راه وفا ندیده ام قافله ای

از پا افتاده ای برد مرحله ای

آن دیده که از روی تو باشد محروم

در پای نگاه باشد او آبله ای

ای دل نفسی صاحب عرفان نشدی

بر درد کسی هیچ تو درمان نشدی

چون کشته به روی دوست حیران نشدی

صد حیف گذشت عید، قربان نشدی

یاری دارم که رشک حور است و پری

گه ناز به خود دارد و گه با دگری

بر حال مسافران کجا پردازد

از ملک وجود خود نکرده سفری