تا کی چو گل از هوا مشوش باشیم؟

چند از پی آبرو در آتش باشیم؟

چون جان عزیز ما به دست قدر است

تن را به قضا دهیم و دلخوش باشیم

من باغ ارم بر سر کویت دیدم

من روز طرب در شب مویت دیدم

ابروی کج تو راست دیدم چو هلال

فرخنده هلالی که به رویت دیده‌ام

از دوست مرا چون نگریزد چه کنم؟

هر عذر که گویم نپذیرد چه کنم؟

آهو صفتم گرفت صحرای غمش

چون دوست مرا به سگ نگیرد چه کنم؟

در مجلس تو ز گل پراکنده‌ترم

وز نرگس مخمور، سرافکنده‌ ترم

از غنچه گل اگر چه دل زنده ترم

از غنچه به خون جگر آکنده ترم

درویش، ز تن جامه صروت بر کن

تا در ندهب به جامه صورت تن

رو کهنه گلیم فقر بر دوش افکن

در زیر گلیم طبل سلطانی زن

دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون

از دل رخ نازنین گل کرد برون

در خون دل غنچه اگر نیست چراست؟

گل را همه پره‌های دامن پر خون

خواهم شبکی چنانکه تو دانی و من

بزمی که در آن بزم تو وامانی و من

من بر سر بسترت بخوابانم و تو

آن نرگس مست را بخوابانی و من

زیر و زبر چشم ترا بس موزون

نقاش ازل سه خال زد غالیه گون

پندار که در شب فراز عینت

دو نقطه یا نهاد و یک نقطه نون

مهمان شماعیم نظر با ما کن

مهمانی یاران لب چون حلوا کن

می‌خواستی و چراغ، نی، حاجت نیست

امشب که چراغ وا کنی رو وا کن

شاها به خطای اسب اگر شاه ز زین

گردید و جدا گشت، چه افتاد ازین؟

حاشا که تو افتی و نیفتد هرگز

مانند تو شهسوار در روی زمین

تا کی پی هر نگار مهوش، سلمان،

گردی چو سر زلف مشوش، سلمان؟

گر طلعت شاهد قناعت بینی

زلفش به کف آر و خوش فروکش سلمان

عمری ز پی کام دل و راحت تن

گشتیم و ندیدیم جز از رنج و محن

درد آمد و گفت از بن دندان با من:

راحت طلبی به کام، دندان بر کن

عالم همه سرنگون توانم دیدن

خود را شده غرق خون توانم دیدن

جان از تن خود برون توانم دیدن

من جای تو بی تو چون توانم دیدن؟