ای آنکه بذات تست ذات تو دلیل

بر معرفتت عقول وافهام علیل

عرفان تو دل ز نور برهان تو یافت

عارف بتو ورنه کی شود عقل کلیل

یارب بتو عرض ناتوانی چکنم

اظهار حوائج نهانی چکنم

از حاجت مور و مار آگاه توئی

من عرض حوائج نهانی چکنم

یارب ز گناه خویش شرمنده منم

بر هر چه عقوبت است زیبنده منم

غفار توئی غنی توئی شاه توئی

بدکار منم گدا منم بنده منم

ای شیر خدا ولی حق مالک دین

نور دل عارفان مه ملک یقین

گامی که زدیم بر تو لای تو بود

در مسلک ماست حاصل فقر همین

یارب تو ببخشای بناداری من

بر بیکسی و فقیری و خواری من

هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست

امید منست از گنهکاری من

ای شیر خدا ولی حق مالک دین

ای لنگر آسمان و مسمار زمین

دست من مبتلای درمانده بگیر

حال من بینوای بیچاره ببین

یارب تو مرا بیار من مقرون کن

حال و دل او بمهر من مفتون کن

از خاطر او غیر مرا بیرون کن

وندر دل او مهر مرا افزون کن

ای آنکه تو خالقی و ما بنده تو

بر بنده عطا بود برازنده تو

از خاک بجز گناه زیبنده نبود

با خاک کن آنچه هست زیبنده تو

با نیک و بد زمانه نزدیک مشو

نیکی کن و در پی بد و نیک مشو

در سر وجود زیر کان بس گشتند

سر رشته نیافت کس تو باریک مشو

دام است جهان صفی پی‌دانه مرو

قانع بنشین و خانه بر خانه مرو

رزق تو رسد ز غیب بی‌منت خلق

و زخلق که عاجزند و افسانه مرو

عالم بمثال چون سرابست همه

یا همچو کفی بر وی آبست همه

چون نیک نظر کنی بماهیت کف

بینی که جهان خیال و خوابست همه

ای آنکه تو واقفی ز احوال صفی

تبدیل نما بخیر اعمال صفی

بد شیوه بنده است و عفو آیت حق

کن عفو یکی مپرس احوال صفی

گر بگذری ای صفی ز هر دلخواهی

بر دوست رسی روی تو از هر راهی

مقصود تو جز نیست چون رفت توئی

خود معنی لا اله ‌الا اللهی

گر جز بخدای حاجت خویش بری

میدار یقین که پرده خویش دری

داری چه طمع ز طمع زنبور کز او

یک نوش طلب نکرده صد نیش خوری

حاجت بخدا اگر بری خوانده شوی

ور بر در خلق رو کنی رانده شوی

درکار خود از تو خلق درمانده‌ترند

درمانده شوی اگر بدر مانده شوی

ای آنکه بروز محنتم یار توئی

براین همه عیب و نقص ستار توئی

گر عمر و عمل تمام شد صرف گناه

امید بر آن بود که غفار توئی

ای شیر خدا که سر ایجاد توئی

در کارگه وجود استاد توئی

افتاده‌تر از فتادگان جمله منم

گیرنده دست هر که افتاده توئی

ای آنکه عیان کننده روز و شبی

غرق است بنعمت تو هر حلق و لبی

نیکو کنی ار معاش من بی سببی

نبود ز توانائی وجودت عجبی

ای آنکه نظر بجرم آدم نکنی

جز جود و کرم بخلق عالم نکنی

هر چند که صرف بعصیان نعمت

امید که ز آنچه داده کم نکنی

حاشا که شراب پخته را خام خوری

بربام خوری به پیش انعام خوری

با احمق و هرزه گوی و بدنام خوری

ننگست چنین حرام اسلام خوری