دامان خرابات نشینان همه پاک است

تر دامنی ماست که تا دامن خاک است

از حال خود آگه نیم لیک اینقدر دانم که تو

هر گاه در دل بگذری، اشکم زدامان بگذرد

به عاشقان جگر چاک چون رسی اهلی

به یک دو چاک که در جیب پیرهن کردی؟

ای اهل شوق وقت گریبان دریدن است

دست مرا به سوی گریبان که می برد؟

بد کردم و اعتذار بدتر زگناه

چون هست در این عذر سه دعوی تباه

دعوی وجود و دعوی قدرت و فعل

لاحول و لا قوه الا باله

حسن، دعای تو گر مستجاب نیست مرنج

ترا زبان دگر و دل، دگر دعا چه کند؟

ساکنان سر کوی نباشند بهوش

کآن زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

گرد سر میگردم امشب شمع این کاشانه را

تا بیاموزم طریق سوختن پروانه را

ای مردگان زخاک یکی سر بدر کنید

بر حال زنده ی بتر از خود نظر کنید

حزنی این عشق است نی افسانه چندین شکوه چیست؟

لب بدندان گیرو دندان بر جگر نه باک نیست

غم زمانه خورم یا فراق یار کشم

به طاقتی که ندارم، کدام بارکشم؟

زنده در عشق چسان بود نصیبی، مجنون

عشق آن روز مگر این همه دشوار نبود؟

یکسر مو دلت سفید نگشت

هیچ مو در تنت سیاه نماند

ای حسن توبه آن گهی کردی

که ترا قوت گناه نماند

بی درد دل حیات چو ذوقی نمی دهد

آسودگان به عمر خود آیا چه دیده اند

زشورانگیز خالی گشته حاصل دانه ی اشکم

که مرغ وصل هرگز گرد دام من نمی گردد

چنان زهر فراقی ریختی در ساغر جانم

که مرگ از تلخی آن گرد جان من نمی گردد

شبها تو خفته، من به دعا کز تو دورباد

آه کسان که بهر تو در خون نشسته اند

به غمم شاد شوی میدانم

غم دل با تو از آن میگویم

برخاطرم غباری ننشیند از جفایش

آئینه ی محبت، زنگار برنتابد

شبهای هجر را گذراندیم و زنده ایم

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

ما بی خبر از نظاره بودیم

جان رفت و خبر نکرد ما را