بعرض و طول کتان لاف اگر زند برتنگ

بگو درآی که اینک گزست و این میدان

والای زرد بنما تاز آستین جامه

قاروره ات ببیند ابیاره طبیبی

سرآمدار چه که والای آل شد بمثال

و لیکن تافته قرمزیست سید آل

بیک ناتراشیده در مجلسی

برنجددل هوشمندان بسی

زپیر خرقه شنیدم که شادی اعدا

هزار بار زنقصان مال هست بتر

چنان دزدی که او چیزی که دزدید

زخود آنچیز را دیگر بدزدد

بسعی و رنج متاعی کسی بدست آرد

دگر کس آید و بیسعی و رنج بردارد

هان مهل قاری که دزدند از تو شعر البسه

پاسبان خویش باش و کرد رخت خویش کرد

اینچنین کارهاش پیش آید

هر کسی را که بخت برکردد

درزیش درزی معنی و خرد استادست

رنگرز دست خیالست و تفکر قصار

مخقی خورد چشم بر قدمن

نرسانید جامه هموار

همچو ابنای روزگار او نیز

تنک چشمی خویش کرد اظهار

در برش بر هر قدی از رخت تقصیری نکرد

یکسر سوزن برای خویش توفیری نکرد

در عصمت و طهارت خاتون نرمدست

یاران بقچه کش همه محضر نوشته اند

مرا ببستر اکر چه لت کتان انداخت

زروی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

مراهم در ین جامه نانی بباید

نگفتم شدم کلی از قوت خائب

بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد

بدرز آن عدد بخیهای او مه و سال

مرغ زرینی گلی از شرب در منقار داشت

بر گلستانی ز کمخا نالهای زار داشت

خرگاه بپیرامن وی خج ببرکت

گوئی بر شاهیست کمر بسته غلامی

سفله چو جاه آمد و سیم ورزش

سیلی خواهد بحقیقت سرش

بگز نیزه قدخصم از آن پیمایند

تا ببرند بشمشیر و بدوزند بتیر