بگذشت بمن رشک بتان چگلی

پوشیده رخ از نقاب چشم از چگلی

گفتا که ز عشق من نمردی تو هنوز؟

ای سخت دل سست امید، ازچه گلی؟

چون حاصل کارماست بی فرجامی

تن در دادیم نیک در بدنامی

قصه چکنم؟ بسوختم زین خامی

نه کام دل و نه صبر بر ناکامی

بیهوده نهاده ایم برخود نامی

بی باده گرفته ایم بر کف جامی

بریاد کسی همی گذاریم ایام

کز ما نکند یاد بهر ایامی

تنها ام و کاشکی تنی داشتمی

یا زور بدی که بال بفراشتمی

ای دوست بجای تو اگر من بدهی

تنهات چنین روز بنگذاشتمی

خود را سگ کویت ار نپنداشتمی

جز خاک درت خوابگهی داشتمی

آلوده شود ز ننگم ار نی نامت

بر چهره بخون دیده بنگاشتمی

گر من ز زمانه حاصلی داشتمی

خود را ز تو کی چون خجلی داشتمی؟

چون موی تو هم کرده امی در سر تو

بر هر مویی اگر دلی داشتمی

در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی

کی چون سر زلف تو نگون آمدمی؟

گر عارض تو مرا بخود ره دادی

چون خط تو از پوست برون آمدمی

از نور یقین ار بمثل روشنمی

خود را بحیل در آن جهان افگنمی

ور زانکه در آن جهان بجان ایمنی

حقا که سوی مرگ معلق زنمی

یار آمد دوش و کردمش مهمانی

هر چش گفتم نکرد نافرمانی

می خورد و بخفت مست و در دربستم

وانگه با او چه کرده باشم دانی

پیوسته ز بهر شهوت جسمانی

این جان شریف را همی رنجانی

آگاه نیی که آفت جان تواند

آنها که تو در آرزوی ایشانی

بی آنکه بآمدن قدم رنجانی

هر روز مرا بوعده یی بنشانی

صد عذر نکو نیامدن را دانی

یک حیله برای آمدن نتوانی

گه می خوانی مرا و گه می رانی

عاجز کردی مرا ز سرگردانی

چون می نبری مرا چرا می خوانی ؟

کز پای من آمدن نیاید دانی

خواهی که جهان زیروز بر گردانی

تاز و تن خویش بهره ور گردانی

شرمت ناید این همه سرگردانی

تا لقمۀ خاک چرب تر گردانی

ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی

حال دل من تو بهتر از من دانی

خود نیست ز تو امید رحمت ورنی

حال شب من چو روز روشن دانی

با کافر اگر جنگ به شمشیر کنی

ور بادیه را به پای سر زیر کنی

حقا که اگر دَه‌یکِ آن مزد بُوَد

کز کاه مرا شبی شکم سیر کنی

گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی

گاهی سرم از جفا بده شاخ کنی

تا لب ننهم بر لب تو دم نزنم

چون نای اگرم چه کعب سوراخ کنی

هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی

وز مدح سگی را صفت شیر کنی

انبان دروغ را زبر و زیر کنی

تا این شکم گرسنه را سیر کنی

هر دم زدنی بجور آهنگ کنی

تا چون دهن خویش دلم تنگ کنی

تو سنگ زنی بر سر و من شکر کنم

من بوسه زنم بر لب و تو جنگ کنی

یک ذره ز آزار دلم کم نکنی

در حق من انعام جز از غم نکنی

وین نیز هم از لطف تو دارم، ور نی

چتوانم کرد ار این قدرهم نکنی؟

گل رفت بدریورۀ هر انجمنی

تا کرد پر از قراضۀ زر دهنی

وانگه ز قواره های پیراهن او

بر دوخته نام و ننگ را پیرهنی