من بی دلم و اگر مرا دل بودی

کی در پیشم این همه مشکل بودی

کردم به محال عمر ضایع، وی کاش

از وصل تو جز محال حاصل بودی!

تا پاک نگردد دل این نفس پرست

دستم ندهد بر سر کوی تو نشست

تا عشق تو برهم نزند هرچه که هست

ندهد سر مویی ز سر موی تو دست

هر دم ز تو درد بیشتر خواهم برد

هر لحظه مصیبتی دگر خواهم برد

چون نیست به جشن وصل تو راه مرا

در ماتم خود عمر بسر خواهم برد

در عشق تو با خاک یکی خواهم شد

سرگشتهتر از هر فلکی خواهم شد

درگرد تو هرگز نرسم میدانم

گر بسیاری ور اندکی خواهم شد

جان بوی تو جست ازدل ناشاد و نیافت

دل نیز به عجز تن فروداد ونیافت

وان کس که نشان ز وصل تو جست بسی

در وادی خاکساری افتاد و نیافت

زان روز که حسنت علم عشق افراخت

هر چیز که دید پردهٔ روی تو ساخت

دادی همه را به یکدگر مشغولی

تا با تو کسی می نتواند پرداخت

چون گل یابم بوی تو زو میبویم

چون مه بینم روی تو زو میجویم

چون گوهر وصل تو به کس مینرسد

کم زان نبود تا که ازو میگویم

ای جمله اشارات و رموزم از تو

پیوسته یجوز و لایجوزم از تو

بگداخته چون برف تموزم از تو

صد گونه حجاب است هنوزم از تو

هرچند که نیست در رهت دولت یافت

مردند همه ز آرزوی لذت یافت

چون وصل ترا فراق تو بر اثرست

ذُل در طلب تو خوشتر از عزّت یافت

در عشق تودل هزار جان تاوان داد

تن در ستم هاویهٔ هجران داد

چو دید که ره نیست به وصلت هرگز

خون گشت و به صد هزار زاری جان داد

چون نیست ره هجرِ ترا پایان باز

پس چون بگشایم گرهِ هجران باز

تا کی باشم فتاده از جانان باز

چون کودک شیرخواره از پستان باز

اول ز همه کار جهان پاک شدم

واخر ز غمت بادل غمناک شدم

دستم چو به دامن وصالت نرسید

سر در کفن هجر تو با خاک شدم

مینشناسد کسی زبان من و تو

بیرون ز جهان است جهان من و تو

دایم چو تو بامنی و من با تو به هم

دوری ز چه افتاد میان من و تو

یکتا بودم دوتائی افتاد مرا

در سلطانی گدائی افتاد مرا

در لذت قُرب جمله من بودم و بس

چندین الم جدائی افتاد مرا

چون وصل تو تخم آشنائی انداخت

هجر آمد ودام بیوفائی انداخت

گر من بنگویم تو نکو میدانی

آن را که میان ما جدائی انداخت

هم عمر به بوی تو به آخر بردیم

هم لوح دل ازنقش جهان بستردیم

ز امید وصال و بیم هجرت هر روز

صد بار بزیستیم و صد ره مردیم

تا بی رخ یار محرمم بنشسته

برخاستهای به صد غمم بنشسته

این نادره بین که یار بی تیغ مرا

خود کشته و خود به ماتمم بنشسته

گه قصد دل ممتحنم میداری

گه عزم به خون ریختنم میداری

چون میدانی که بی تو بیخویشتنم

از بهر چه بیخویشتنم میداری