یار من آن صنم که بخوبیش یار نیست

دارد جمال و قرض زهر یک چهار دانگ

پسنه دهنی که مستم از بادامش

تا زر ندهی مرا ندانی نامش

آن یار که جان و دل گروگان ویست

صد بر سر قرض نه که نامش گردد

برجای سرمه چو بخوانی سر سال

معلوم کنی نام مهی مشکین خال

ای ترک سمن عذار خونریز

گر زانک بصید می روی خیز

سگ را سرش از بدن جدا کن

در گردن آهوئی درآویز

عین چون در میان صاد نهی

نام آن سرو سیمتن گردد

ای جوان چون نام دلدارم نمی دانی که چیست

روی مغلوب مصحّف را بنه بر پای پیر

هر چند تنم چو موی آن سیمتنست

مو بر سر من نام دلارام منست

فرشی که فکندم از پی آرامش

پهلو چو بر آن نهی بدانی نامش

ببوی شست سر زلف یارا گرداری

هوای چشمه ی خورشید در شب تاری

قلب نعل و پای مقلوب مصحّف را بزن

بر سر شه تا بدانی نام سیم اندام من

آن یار کجاست کاخر روز او را

با بار مصحّف مصغِّر نامست

نام آنکو صد یک حسنش نباشد آفتاب

در حساب ارزانک سیصد نیست صد باری بود

یک جزو ز جزوهای فخری نامه

در اول شب بخوان که نامی گردد

آن لحظه که بفکنند پنجاه ز شست

معلوم کنند نام معشوقه ی ما

دندان اسب بشکن و شه رابرو نشان

تا نام آن پری رخ نسرین بدن شود

نام آنکو مرا ز غصّه بکشت

سر دستست در میانه ی پشت

آه مقلوب در میانه ی شب

نام آن ماه مهربان منست

شه در بر ما نام پری پیکر ماست

لیکن نتوان گفت که شه در بر ماست

این طرف نگر که وقتی از عالم ذوق

نی بر سر حمدویه زدم نامی شد