جانا بزمین خاوران خاری نیست

کش با من و روزگار من کاری نیست

با لطف و نوازش جمال تو مرا

در دادن صدهزار جان عاری نیست

مرد باید که جگر سوخته خندان بودا

نی همانا که چنین مرد فراوان بودا

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

کین آب حیوتست ز آدم بیزار

گر من بختن زیار وادارم دست

با ورد و نسا و طوس یار من بس

از چهره همه خانه منقش کردی

وز باده رخان ما چو آتش کردی

شادی و نشاط ما یکی شش کردی

عیشت خوش باد کی عیش ما خوش کردی

آراسته و مست به بازار آیی

ای دوست نترسی کی گرفتار آیی!

تعویذ گشت خوی بدآن خوب روی را

ورنه بچشم بد بخورندیش مردمان

از ترکستان کی بود آرندۀ تو

گو رو دیگر بیار مانندۀ تو

جایی کی حدیث تو کنند خندانم

خندان خندان بلب برآید جانم

تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا روبَه لنگ

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره و لکن زتو بینم هنرا

ای روی تو چو روز دلیل موحّدان

وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

ای من مقدم از همه عشاق چون توی

مرحسن را مقدم چون از کلام قد

مکی به کعبه فخر کند مصریان بنیل

[...]

چون مرا دیدی تو او را دیدیی

چون ورا دیدی

امروز که معشوقه بعشقم برخاست

بر درگه میر اسب ما باید خواست

کارچون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

قالواخراسان اخرجت رشأ

لیس له فی جماله

فقلت لاتنکروامحاسنه

فمطلع الشمس من

سبزی بهشت و نوبهار از تو برند

آنی که بخلد یادگار از تو برند

در چینستان نقش و نگار از تو برند

ایران همه فال روزگار از تو برند

اندر غزل خویش نهان خواهم گشتن

تا بر لب تو بوسه دهم چونش بخوانی

وای ای مردم داد زعالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

صاحب خبران دارم آنجا کی تو هستی