آن را که حیوتش آن بت شاهد نیست

در مذهب کفر زاهد و عابد نیست

کفر آن باشد که خود تو شاهد باشی

چون کفر چنین است کسی واحد نیست

دین ماروی و جمال و طلعت شاهانه است

کفر ما آن زلف تار و ابروی ترکانه است

از جمال خد و خالش عقل ما دیوانه است

و از شراب عشق او هر دو جهان میخانه است

روح ما خود آن بتست و قلب ما بتخانه است

[...]

آن بت که مرا داد بهجران مالش

دل گم کردم میان خد و خالش

پرسند رفیقان من از حال دلم

آن دل که مرا نیست چه دانم حالش

معشوقۀ من حسن و جمالی دارد

بر چهرۀ خوب خد و خالی دارد

کافر شود آنکه خد و خالش بیند

کافر باشد هر آنکه خالی دارد

دیدیم نهان گیتی و اهل دو جهان

وز علت و عاربرگذشتیم آسان

آن نور سیه زلا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماندو نه آن

آن را که حیوتش آن دل و دلبر نیست

و آن خال و خد و آن لب چون شکر نیست

جان ودل را چو ارو و زلف ببرد

در هر دو جهان مشرک و هم کافر نیست

از کفر بکفر رفتنت باور نیست

[...]

زلف بت من هزار شور انگیزد

روزی که نه از بهر بلا برخیزد

و آن روز که رنگ عاشقی آمیزد

دل دزد دو جان رباید و خون ریزد

گویی دو زلف یارم در سر چه ناز دارد؟

کز دلبری و کشی کاری دراز دارد

با گل حدیث گوید با لاله پای کوبد

بر مه زره نگارد با زهره ساز دارد

ابروی تو با چشم تو هم پهلو به

همسایۀ طرار یکی جادو به

آن خد ترا نگاهبان گیسو به

داند همه کس که پاسبان هندو به

از عشق نشانه، جان ودل باختن است

وین کون و مکان هر دو بر انداختن است

گه مؤمن و گاه گاه کافر بودن

با این دو مقام تا ابد ساختن است

چون عشق تو بی نشان جمالی دارد

در اصل وجود خود کمالی دارد

هر لحظه تمثل و خیالی دارد

این عشق دریغا که چه حالی دارد

هر روز ز عشق تو بحالی دگرم

وز حسن تو در بند جمالی دگرم

تو آیت حسن را جمالی دگری

من آیت عشق را کمالی دگرم

ای عشق دریغا که بیان از تو مُحالست

حظ تو ز خود باشد و حظ از تومُحالست

انس تو بابرو و بآن زلف سیاهت

قوت تو ز خدست و حیوة تو ز خالست

اسم تو شریعت است و عین تو گناهست

[...]

چندان غم عشق ماه رویی خوردیم

کو را بمیان اندهش گُم کردیم

اکنون ز وصالش و فراقش فردیم

کو عشق و چه معشوق کرا پروردیم؟

دوش آن بت من دست در آغوشم کرد

بگرفت و بقهر حلقه در گوشم کرد

گفتم صنما ز عشق تو بخروشم

لب بر لب من نهاد و خاموشمکرد

تا من بمیان خلق باشم با تو

تنها ز همه خلق من و تنها با تو

خورشید نخواهم که برآید با تو

آیی بر من سایه نیاید با تو

مجنون روزی سگی بدید اندر دشت

مجنون همگی بر سر سگ شادان گشت

گفتند که بر سگی ترا شادی چیست

گفتا روزی بکوی لیلی بگذشت

ای دریغا جان قدسی در درون دو جهان

کس ندیدستش عیان و کس ندادستش نشان

گر کسی گوید که دیدم در مکان و لامکان

بر درخت غیرتش آویخته شد پیش از آن

شهر و وطن جان ز جهان بیرونست

وز هرچه مثل زنی از آن بیرونست

این راز نهفته از نهان بیرونست

یعنی که خدا از دو جهان بیرونست

جانها ز حق است و حق ز جان بیرونست

[...]

ای دریغا روح قدسی کز همه پوشیده است

پس که دیده‌ست روی او و نام او که شنیده است؟

هرکه بیند در زمان از حسن او کافر شود

ای دریغا کاین شریعت گفتِ ما ببریده است

کون و کان بر هم زن و از خود برون شو تا رسی

[...]