ای هر نفست عزم جگرخواری بیش

هر دم به توام شوق و گرفتاری بیش

همواره ترا ناز و مرا زاری بیش

پیوسته ترا عزّ و مرا خواری بیش

گه حملهٔ عشق بر دل مجنون آر

گه رد خاکم نشان و گه در خون آر

چون دست تراست بنده را فرمان نیست

هر روز به دستی دگرم بیرون آر

در راه فکندهای مرا در تک و تاز

گه شیب نهی پیش من و گاه فراز

هر لحظه مرا به شیوهای میانداز

مگذار که یک نفس به خویش آیم باز

ای در غم عشق تو رهی نیست شده

دل پر غم تو دست تهی نیست شده

هرگاه که درکنار دل بنشینی

دل را ز میان برون نهی نیست شده

عشق تو که سر چون قلمم اندازد

چون شمع سرم در قدمم اندازد

هرگه که وجودت متجلّی گردد

تا چشم زنم، در عدمم اندازد

صد بار کشیدم و به سرباری بار

خوارم کردی چه خیزد از خواری خوار

عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار

آنگاه مرا چه سود از یاری یار

آن را که ز دریای تو گوهر بایست

همچون گویش نه پا و نه سر بایست

من خود بودم چنانک بودم دلتنگ

دیوانگی عشق تو می در بایست

در عشق تو ای خلاصهٔ زیبایی

با خاک یکی شدم چه میفرمایی

گفتی: «به بر تو خواهم آمد روزی»

چون من مردم مگر به خاکم آیی

از عشق فرو گرفتهای پیش و پسم

تا در غم عشق، راه نبود به کسم

تا در همه عمر دیدهام یک نفست

عمری است که سرگشتهٔ آن یک نفسم

شرطست ز تو بی سر و بی پا که روم

فرض است دراندوهِ تو تنها که روم

گفتم بگریزم از تو جایی دیگر

خود جای گرفتهای تو هرجا که روم

گه عشق تو چون حلقهٔ در میبَرَدم

گاه از بد و نیک بیخبر میبَرَدم

هر دم به غرامتی دگر میکشدم

هر لحظه به عالمی دگر میبَرَدم

سودای توام به سر برون گردانید

باری بشنو ز من که چون گردانید

بر خاک رهم فکند و خون کرد دلم

چون خاک شدم میان خون گردانید

سودای تو کارم به خطر خواهد کرد

قسم دل من خون جگر خواهد کرد

فی الجمله مرا زیر و زبر خواهد کرد

این میدانم تا چه دگر خواهد کرد

عشق تو به هر دمم هزار افسون کرد

تا عقل ز من برد و مرا مجنون کرد

من هرچه که داشتم ندادم از دست

اما همه او ز دست من بیرون کرد

گه نعره زن قلندر آیم با تو

گه پیش فتاده بر سر آیم با تو

هر روز به دستی دگر آیم با تو

آخر به کدام در درآیم با تو

گاهی به خودم بار دهد مستی مست

گاهی ز خودم دور کند پستی پست

گاهیم چنان کند که حیران گردم

تا هست جهان و در جهان هستی هست

زان بگرفته است لشکری پیش و پسم

تا یک نفسی به خویشتن در نرسم

از پرده برون میفکند هر نفسم

تا من بندانم که کیم یا چه کسم

چون داد دلم دل گسلم میندهد

جز درد و دریغ حاصلم میندهد

گرچه دل من ببرد دل او را باد!

دل باز چه خواهم چو دلم میندهد

جان میسوزد هر نفسم تا کی ازین

دل میندهد هیچ کسم تا کی ازین

بگرفت بلا پیش و پسم تاکی ازین

فریاد ز فریاد رسم تاکی ازین

چه عشوه و دم بود که دلدارنداد

دل برد و به دلبریم اقرار نداد

گفتم که مرا به پیشِ خود بار دهد

از بیرحمی خود دلش بار نداد