عمری دل من ز شوق یعقوب تپید

یعقوب برفت و روی یعقوب ندید

رنجی که به من از غم یعقوب رسید

هرگز یعقوب از غم یوسف نکشید

آب سخنم روان که می خواهم نیست

شایسته به هر زبان که می خواهم نیست

از گفت و شنید و خواندن آن هستم

شرمنده که آنچنان که می خواهم نیست

از سوزش سودای تو ای شاه فرید

دارم دل ریش را نمکسود قدید

هرچند بود جدید را ذوق دگر

ما را ز قدید تو بود ذوق جدید

آن مه که ز شاه قصه چون بنویسد

بر لوح سپهر نیلگون بنویسد

بادش چندان بقا که در سیرت او

صد دفتر تاریخ فزون بنویسد

گفتم به فلان که رنجت از مهمان چیست

هر نیم شبت ز دست او افغان چیست

گفتا که تو را زبان بدین جنبان چیست

سگ داند و کفشگر که در انبان چیست

بر حاشیه لوح جمال تو قلم

حرفی دو ز مشک سوده کرده ست رقم

هوش من ازان دو حرف مدهوش شده ست

مدهوش تو را ز رفتن هوش چه غم