هزار بار قسم خورده‌ام که نام تو را

به لب نیاورم اما قسم به نام تو بود

مسکین فصیحی دوش جان می‌داد و می‌نالید غم

کامشب چراغ زندگی ما را ز بالین می‌رود

کو جنون تا هر نفس در دل سراغی گم شود

سینه همچون موج در گرداب داغی گم شود

رمزی است خط دوست که چون بخت سرآید

آب سیه از چشمه خورشید برآید

چون ماهی ساحل طپد از آرزوی دل

زخمی که شهیدان تو را بر سپر آید

جذبه عشق بحدی‌ست میان من و یار

که اگر من نروم او به طلب می‌آید

نقش پایی به سر کوی تو دیدم مردم

که چرا غیر من آنجا دگری می‌آید

هرگز مباش آتش سوزان سپند باش

خود را بسوز و دفع هزاران گزند باش

چون شعله سر مکش که برآرند از تو دود

شو خاک راه و در دو جهان سربلند باش

این پرده‌های حسن نظر تیره می‌کند

یک پرده بر جمال خود از آفتاب پوش

گر شوی نکهت‌شناس نکهت‌ گیسوی خویش

از گریبان گل و سنبل بدزدی بوی خویش

بهر خونریز دو عالم جنبش مویی بس‌ست

زحمت چین بی سبب مپسند بر ابروی خویش

نقد جان ناقص عیار و عشق مفلس تنگدست

[...]

نخستم بند بردارید از پا چون بسوزیدم

که همچون شعله یک ساعت به کام خویشتن افتم

لبی کز نازکی بار تبسم بر نمی‌تابد

به خون غلطم که امروزش به دشنام آشنا کردم

شب که غمهای تو را پرده‌نشین می‌کردم

از تبسم لب زخمی نمکین می‌کردم

دوش تقلید جرس کردم و صد قافله سوخت

آه اگر ناله پریشان‌تر از این می‌کردم

زبون دردپرستان زلف یار شدم

نه صید دوست که صید دل فگار شدم

من نه شایسته بسمل نه سزاوار قفس

به چه امید در این دام گرفتار شدم

چمن پیرای صبحم کیمیای خار و خس دارم

به هر شاخ ترنجی آفتابی پیش‌رس دارم

پر پروانه‌ام در حسرت پرواز گم بادا

اگر امید دودی از چراغ هیچ کس دارم

نوبهارا به شمیم گل عیشم مفریب

که من این ناله زار از دل خرم دارم

خار ترم که تازه ز باغم دروده‌اند

محروم بوستانم و مردود آتشم

مختصر دستی که ما را بود صرف باده شد

گر خدا روزی کند دست دگر بر سر زنم