به کشتن آمده بود آنکه مدعی پنداشت

که رحمتیش مگر بر اسیر می آید

چنان زد بر بساطم پشت پائی

که هر خاشاک من افتاد جائی

این آذر نیران لهب افروخته اوست

وین فتنه انگیخته آموخته اوست

راست گویم نه درین واقعه حافظ تنهاست

اگر عقلت منم زنهار مستیز

چه پائی دیر، تا زود است بگریز

اظهار عجر پیش ستم باره سود نیست

اشک کباب باعث طغیان آتش است

چو دست از همه حیلتی در گسست

حلال است بردن به شمشیر دست

یکی خیمه چون باره آهنین

سپهرش ستایش سرا بر زمین

ز سندانش استن ز خارا قباب

زپولاد میخ و ز آهن طناب

در آن خیمه کز خرگه مه براست

[...]

ز پوی کنیزان ایوان و لرد

برآمد به گردون گردنده گرد

شد از نیم سوزان سرخ و کبود

زمین پر ز آذر هوا پر زدود

درخشیدن چوب آتش زده

[...]

یعلم الله که خیالی ز تنم بیش نماند

بلکه آن نیز خیالی است که می پندارند

آنکه صلحش هزار خون ریزد

تا چه خیزد اگر به جنگ آید

جز آنکه به مغلوبه شوم کشته چه تدبیر

صف بسته سپاه مژه و من تن تنها

ناله عاشق به گوش مردم دنیا

بانگ مسلمانی و دیار فرنگ است

کرد آنچه در اطراف جهان بود حواله

دیگر نه به من عمه بجا ماند و نه خاله

آسوده تر نه ملک خراسان گرفته ای

آهسته تر نه رایت سنجر شکسته ای

بی سر و پا می رویم تا به کجا سرنهیم

بارگی شاه شد گردن مادر کمند

که زنهار از این کژدمان خموش

پلنگان درنده صوف پوش

چون فلک خواهد غمی از جان ناشادم برد

آورد پیشم غمی را کآن غم از یادم برد

با نکوهیده شناسش چه فریدون و چه گاو

با فرومایه قیاسش چه مسیحا و چه خر

موی بر وی نرسته جز که نمد

پوست بروی نماند، جزکه جناغ

گشته از حرق های گوناگون

پشت ریشش چو کله صباغ

گر به دارالجلود بر گذرد

[...]