بر دل ز غم رقیب رشکی دارم

وز دیده روان سیل سرشکی دارم

لرزم ز فراق زلف مشکینت چو بید

زین است که تحفه بیدمشکی دارم

ای دوست ز نوک خامه مشک آوردی

وز ابر مژه سیل سرشک آوردی

در عشق گمانم که ترا ضعف دلی است

زین است که تحفه بیدمشک آوردی

آرم همه شب ز جزع خونین الماس

دارم بتو امید وز هجر تو هراس

تا نگذاری امید من یاس شود

سوی تو روانه کردم این دسته یاس

ای یار عزیز و عاشق قدرشناس

سوی تو روانه کردم این دسته یاس

از سیرت ناس بر حذر باش و بخوان

هنگام فراق دوستان سوره ناس

ای خال تو هندوانه اندر آتش

وی چشم تو ترکانه و رویت مهوش

از من دو سه هندوانه گر بپذیری

گردم به غلامیت چه هندوی حبش

تا داد دو هندوانه آن لبعت مست

جان آمد و هندوانه بر خاک نشست

با مهر تو از غیر بریدم که به دهر

نگرفته دو هندوانه کس در یک دست

چون یار روان بسوی من خربزه داشت

از بوسه لعلم طلب جایزه داشت

آن خربزه بس خوش مزه و شیرین بود

اما طعمش بیشتر از آن مزه داشت

ای ترک بدیع و دلبر سیمین بر

دادم ز برایت ارمغان نیلوفر

از خط تو و روی منش هست نشان

وز تاب من و زلف تواش هست خبر

نیلوفر تازه داده بودی یارا

شرمنده ز لطف خود نمودی ما را

گر شکوه ات از سپهر نیلی رنگ است

خوش باش بکام تو کنم دنیا را

در باغ سحر نرگس تر دیده گشود

با چشم تواش بنای هم چشمی بود

من نیز ز خشم دیده اش برکندم

بستان و بزیر پای خود افکن زود

زان نرگس تازه کز بر یار آمد

صد گونه ضیاء به چشم خون بار آمد

تو همچو بنفشه خفته من چون نرگس

چشمم همه شب ز غصه بیدار آمد

ای غبغب تو برده گرو از نارنج

پیش تو برند دستها همچو ترنج

نارنج فرستادمت اینک یعنی

از بنده خطائی ار شود دیده، مرنج

چون تحفه کوی دوست نارنج بود

از خجلت او به دل مرا رنج بود

گفتی که ز من مرنج هنگام بدی

رنجی که رسد از تو مرا گنج بود

تا یاد ترنج غبغبت افتادم

بهر تو ترنجی ای پریرخ دادم

بستان ز من این ترنج و یکبار دگر

از بوس ترنج غبغبت کن شادم

چون داد ترنجم آن پری پیکر مست

یک نکته پنهان به حقیقت پیوست

کاین بوده ترنجی که زلیخا در بزم

بنهاد و زنان کارد کشیدند بدست

ای گل خجل از طراوت بستانت

از چرخ گذشته نعره مستانت

از بهر تو لیمو بفرستم یعنی

سیرابم کن ز لیموی بستانت

این لیموئی که تحفه انان شد

شیرین و لطیف و تازه همچون جان شد

صفرائی عشق را به تجویز حکیم

درمان هزار درد بیدرمان شد

ای دوست بنه شرح غم دلتنگی

آغاز نما حکایت یکرنگی

از رنگ زمانه و ز نیرنگ خسان

غصه چه خوری بنوش از این نارنگی

این میوه که با روی تو همرنگستی

درمان دل عاشق دل تنگستی

خوردیم بیاد غم رویت اما

نارنگی نیست بلکه نیرنگستی

ای قد تو در گلشن جان نخل امید

خطت چو بنفشه ای که در باغ دمید

دادم بحضور تو به صد روسیهی

سیبی که چو رخسار تو سرخ است و سفید