من نکردم خلق تا سودی کنم

بلکه تا بر بندگان جودی کنم

راه نومیدی گرفتم رحمتم دل می دهد

کای گنه کاران هنوز امید عفوست از کریم

نار تو اینست نورت چون بود

ماتمت اینست سورت چون بود

آنکه جان بخشید و روزی داد و چندین فضل کرد

هم ببخشاید چو مشتی استخوان بیند رمیم

از خیر محض جز نکوئی ناید

خوش باش که عاقبت نکو خواهد شد

سالها باید که تا صاحبدلی پیدا شود.

بو سعید اندر خراسان یا اویس اندر قرن

غلام همت رندان بی سر و پایم

که هر دو کون نیرزد به پیششان یک کاه

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا جان رسد به جانان یا جان ز تن برآید

ترک جان گفتم نهادم پا به صحرای طلب

تا در این وادی مرا از تن برآید جان ز لب

مرگ اگر مردست گو نزد من آی

تا در آغوشش بگیرم تنگ تنگ

من از آن عمری ستانم جاودان

او زمن دلقی ستاند رنگ رنگ

این جان عاریت که به حافظ سپرده دوست

روزی رخش ببینم و تسلیم او کنم

ز آب خرد ماهی خرد خیزد

نهنگ آن به که با دریا ستیزد

به هر کار کو جست نام آوری

در آن کار دادش فلک یاوری

بر پنبه آتش نشاید فروخت

که تا چشم بر همزنی خانه سوخت

نوآموز را ذکر و تحسین و زه

ز توبیخ و تهدید استاد به

بسا روزگارا که سختی برد

پسر چون پدر نازکش پرورد

هر آن طفل چون جور آموزگار

نبیند جفا بیند از روزگار

لعاب عنکبوتان مگس گیر

همائی را نگر چون گرد نخجیر

زیانکاران که جنس جان فروشند

چنین جنسی عجب ارزان فروشند

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن

حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

مرا پیر دانای مرشد شهاب

دو اندرز فرمود بر روی آب

یکی آنکه بر خویش خوش بین مباش

دگر آنکه بر خلق بدبین مباش