قصه‌ها مینوشت خاقانی

قلم اینجا رسید سر بشکست

جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

خاک آدم هنوز نابیخته بود

عشق آمده بود ودل آویخته بود

این باده چو شیرخواره بودم خوردم

نی‌نی می و شیر با هم آمیخته بود

حدیث من ز مفاعیل و فاعلات بود

من از کجا سخن سر مملکت ز کجا؟

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

همسنگ زمین و آسمان غم خوردم

نه سیر شدم نه یار دیگر کردم

آهو بمثل رام شودبا مردم

تو می‌ نشوی هزار حیلت کردم

عشقی است که از ازل مرا درسر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

درد دل خسته دردمندان دانند

نه خوش‌منشان و خیر خندان دانند

از سر قلندری تو گر محرومی

سری است در آن شیوه که رندان دانند

از شبنم عشق خاک آدم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

سر نشتر عشق بر رگ روح زدند

یک قطره فرو چکید نامش دل شد

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم

مافتنه بر تویم تو فتنه بر آینه

مارا نگاه درتو ترا اندر آینه

تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش

تو عاشق خودی ز تو عاشق‌ترآینه

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

تو سنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

این طرفه نگر که خود ندارم یک دل

و آنگه بهزار دل ترا دارم دوست

یک نظر از دوست و صد هزار صعادت

منتظرم تا که وقت آن نظر آید

با آن نگار کار من آن روز اوفتاد

کادم میان مکه و طایف فتاده بود

آن بود دل که وقت پیچاپیچ

جز خدای اندرو نیایی هیچ

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

چراغی را که ایزد برفروزد

هر آنکس پف کند دانی چه سوزد