مزن دم در سخن اى مرد بی‌دَم

که خود در حق خود گفتى که بیدم

دیده شب فال مراد از موج اشک ما گرفت

کشتی بی ناخدا کام از دل دریا گرفت

سر قاتلی بنازم که ز کثرت ملایک

به جنازهٔ شهیدش نتوان نماز کردن

بوی آن موی معبر باز برد از هوش ما را

یار مستی می‌کشند این می‌کشان بر دوش ما را

از دست گلچین بی‌روی گل ماند

چون پای بلبل در دیده‌ام خار

نزدیک شد که مردم چشمم به جای اشک

در انتظار دوست به دامن روان شود

این قامت رعنای تو این خانۀ ویران من

سرو سرای روستا طاووس خانۀ خار کن

گرچه دانم ز اشک خون‌باران من

لاله خواهد رست از بستان من

در شفق، من، به ذات حق قسم است

آنچه دیدم، صفات حق دیدم

باز نموده است ز خلوت دری

دل، به رخ عادل خلعتبری

ز حال طره آشفته‌اش مگو سخنی

کزین مقوله به آشفته حال، نتوان گفت

هیچ کاری نشد اسباب سرافرازی من

آبرومندتر است از همه، سگ‌بازی من

ز بیداد توام، این مانده در یاد

که گویم دم به دم، ای داد و بیداد

با این محیط فاسد و این مردم دنی

احمق کسی که تن دهد اندر «فروتنی»

تو که شادی و خوش، چه می‌دانی

به من از دست زندگی چه گذشت؟!

خیال آشنائی بر دلم نگذشته بود اول

نمیدانم چه دستی طرح کرد این آشنائی را

بکوش و دانشی آموز و پرتوی افکن

که فرصتی که ترا داده‌اند، بی بدل است

دل پاکیزه، به کردار بد آلوده مکن

تیرگی خواستن، از نور گریزان شدن است

طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد

کیفرش، فرجام بال و پر به خون آلودن است

با قضا، چیره زبان نتوان بود

که بدوزند، گرت صد دهن است