چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید بجلوه سرو صنوبر خرام ما

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

شاه را خنگ فلک در زین بود

کودکان را اسبکی چوبین بود

گر بیک اسم این دو آمد بر زبان

فرقشان هست از زمین و آسمان

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران در ره سودای توخاک قدمند

باب اول

هبطت الیک من المحل الارفع

ورقاء ذات تعزز و تمنع

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش بهمه عالم زد

دنبال آن مسافر از ضعف و ناتوانی

برخیزم ونشینم چون گرد تا بمنزل

گر خانه محقر است وتاریک

بر دیده روشنت نشانم

یک ناله مستانه درین جا نه شنیدیم

ویران شود آن شهر که میخانه ندارد

سوسن بسان عیسی یک روزه گشت ناطق

غنچه بسان مریم دوشیزه گشت حامل

انا من اهوی و من اهوی انا

نحن روحان حللنا بدنا

دیدم بسی بخویش و ندیدم بغیر یار

کردم بخویش جلوه معشوقی اختیار

چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند

نه دل ز وصل شکیبد نه دیده از دیدار

گر بریزی بحر را در کوزه ای

چند گنجد قسمت یک روزه ای

گر ندارم قوت پرواز دارم جذبه

تا بدام ای طایر هم آشیان آرم ترا

نکشم قدم ز راه طلب من بی دل این نبود عجب

که بدست مفلس بی نوا چو تو قیمتی گهری رسد

به چه ماند بعروسی عالم

که سبک روح و گران کابین است

شوی او زیبد سلطانجهان

که همین خسرو و آن شیرین است

باده خاک آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

چون هر دو یکی است در حقیقت

گو یک تن را دو پیرهن باش

این سخن معلوم شد کاین رسم و این قانون ز کیست

وین نگار و نقش رنگارنگ گوناگون ز چیست

به هر آئینه ای بنمود رویی

به هر جا خاست از وی گفتگویی