اندر تن من جای نماند ای بت بیش

الا همه عشق تو گرفت از پس و پیش

گر قصد کنم که برگشایم رگ خویش

ترسم که بعشقت اندر آید سرنیش

ای بلعجب از بس که ترا بلعجبیست

جان همه عشاق جهان از تو غمیست

مسکین دل من ضعیف و عشق تو قویست

بیچاره ضعیف کش قوی باید زیست

چون از تو بجز عشق نجویم بجهان

هجران و وصال تو مرا شد یکسان

بی عشق تو بودنم ندارد سامان

خواهی تو وصال جوی خواهی هجران

اول که بتم شراب صافی بی درد

می‬داد، دلم ز من بدین حیله ببرد

و آنگاه مرا بدام هجران بسپرد

بازار چنین کنند با غر چه و گرد

زان یک نظر نهان که ما دزدیدیم

دور از تو هزار گونه محنت دیدیم

در کوی هوس پردۀ خود بدریدیم

تو عشوه فروختی و ما بخریدیم

یک روز گذر کردم در کوی تو من

ناگاه شدم شیفتۀ روی تو من

بنواز مرا که از پی بوی تومن

ماندم شب و روز در تکاپوی تو من

آیا بود آنگه که باز بینم رویت

در دیده کشم چو سرمه خاک کویت

گر قدر تو دی همی ندانست رهی

امروز همه جهان وتای مویت

گر رنگ رخت بباد بر داده شود

باد از طرب رنگ رخت باده شود

ور تو بمثل بکوه بر بوسه دهی

کوه از لب تو عقیق و بیجاده شود

آن راه که من آمدم کدامست ای جان

تا باز روم که کار خامست ای جان

در هر نفسی هزار دامست ای جان

نامردان را عشق حرامست ای جان

با دل گفتم که ای دل زرق فروش

کم گرد بگرد عشق با عشق مکوش

نشنید نصیحت و بمن بر زد دوش

تا لاجرمش زمانه می‬مالد گوش

بر سین سریر سرّ، سپاه آمد عشق

بر کاف کلام کل، کلاه آمد عشق

بر میم ملوک ملک، ماه آمد عشق

با این همه یک قدم ز راه آمد عشق

آن را که حیوتش آن بت شاهد نیست

در مذهب کفر زاهد و عابد نیست

کفر آن باشد که خود تو شاهد باشی

چون کفر چنین است کسی واحد نیست

معشوقۀ من حسن و جمالی دارد

بر چهرۀ خوب خد و خالی دارد

کافر شود آنکه خد و خالش بیند

کافر باشد هر آنکه خالی دارد

دیدیم نهان گیتی و اهل دو جهان

وز علت و عاربرگذشتیم آسان

آن نور سیه زلا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماندو نه آن

زلف بت من هزار شور انگیزد

روزی که نه از بهر بلا برخیزد

و آن روز که رنگ عاشقی آمیزد

دل دزد دو جان رباید و خون ریزد

ابروی تو با چشم تو هم پهلو به

همسایۀ طرار یکی جادو به

آن خد ترا نگاهبان گیسو به

داند همه کس که پاسبان هندو به

از عشق نشانه، جان ودل باختن است

وین کون و مکان هر دو بر انداختن است

گه مؤمن و گاه گاه کافر بودن

با این دو مقام تا ابد ساختن است

چون عشق تو بی نشان جمالی دارد

در اصل وجود خود کمالی دارد

هر لحظه تمثل و خیالی دارد

این عشق دریغا که چه حالی دارد

هر روز ز عشق تو بحالی دگرم

وز حسن تو در بند جمالی دگرم

تو آیت حسن را جمالی دگری

من آیت عشق را کمالی دگرم

چندان غم عشق ماه رویی خوردیم

کو را بمیان اندهش گُم کردیم

اکنون ز وصالش و فراقش فردیم

کو عشق و چه معشوق کرا پروردیم؟