از مرگِ تو هر دمی دگرگون باشم

گَه بر سرِ خاک و گاه در خون باشم

روزیت ندیدمی بجان آمدمی

چندین گاهت ندیدهام چون باشم

گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا

چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا

بیروی تو ای روی به خاک آورده

آشفته دلی و روزگاریست مرا

گفتم همه عمر نازنینت بینم

امروز چه گونه در زمینت بینم

ای در دل خاک خفته خون کرده دلم

کی دانستم که این چنینت بینم

کو کس که دل از مرگِ تو خون مینکند

تن نیز ز نوحه سرنگون مینکند

از خاک چو سبزه سرنگون کرد بسی

چون سبزه خطی سبز برون مینکند

بی روی تو در ماه سیاهی آمد

مرگت به جوانی و پگاهی آمد

خفتی نه چنان نیز که برخواهی خاست

رفتی نه چنان که باز خواهی آمد

ناگاه چو رخ به راه می‌آوردی

به هرچه خط سیاه می‌آوردی

دردا که به گِردِ خطّ تو خاک گرفت

خطّی که به گرد ماه می‌آوردی

از ناز چه سود چون بسودی آخر

بی شمع شبی چون نغنودی آخر

اکنون به کفن در بغنودی در خاک

رفتی و تو گویی که نبودی آخر

جان را چو ز رفتن تو آگاهی شد

دل در سر نالهٔ سحرگاهی شد

کو آن همه دولت تو ای گنج زمین

کی دانستی که اینچنین خواهی شد

تا خاک تو گشت غم گسارم بی تو

بس خون که ز دیده میببارم بی تو

از روی چو گلبرگ و خط سبز تو ماند

برگ گل و سبزه یادگارم بی تو

از کفر بتر بی تو غنودن ما را

آخر ز تو گفتن و شنودن ما را

ای روی چو ماه کرده در خاک سیاه

بی روی تو نیست روی بودن ما را

در خاک ترا وطن نمیدانستم

وان ماه تو در کفن نمیدانستم

میدانستم که بی تو نتوانم زیست

بی روی تو زیستن نمیدانستم

تا چند کشم ز مرگ تو درد از تو

وز سینهٔ آتشین دم سرد از تو

ای چشم و چراغ گو که تدبیرم چیست

چون بردم رنج خاک برخورد ازتو

دردا که بر چون سمنت می‌ریزد

زلف سیه پرشکنت می‌ریزد

ای سی و دو سالهٔ من آخر بنگر

کان سی و دو دُر از دهنت می‌ریزد

ای آن که به گِل، گُل چمن پوشیدی

در زیر زمین مشک ختن پوشیدی

دی از سر ناز پیرهن پوشیدی

و امروز به خاک در، کفن پوشیدی

در ماتم تو چرخ سیه پوش بماند

ارواح ز فرقت تو مدهوش بماند

درداکه گل نازکت از شاخ بریخت

وان بلبل گویای تو خاموش بماند

از مرگ تو فاش گشت رازم چکنم

چون تو بشدی من به که نازم چکنم

ای جان و دلم! بسوختی جان و دلم

من بی تو کجا روم چه سازم چکنم

ای رفته و ما را به هلاک آورده

وان سرو بلند در مغاک آورده

بر خاک تو ماهتاب میتابد و تو

آن روی چو ماه را به خاک آورده

از گریهٔ زار ابر، گل تازه و پاک

خندان بدمید دامن خود زده چاک

زان میگریم چو ابر بر خاک تو زار

تا بو که چو گل شکفته گردی از خاک

بس زود به مرگ کردی آهنگ آخر

گویی رفتی هزار فرسنگ آخر

از ناز چو درجهان نمیگنجیدی

چون گنجیدی در لحد تنگ آخر

زین پس ناید ز دیدگانم دیدن

بی روی تو تیره شد جهانم دیدن

جایی که تو بودهای نگه مینکنم

من جای تو بی تو چون توانم دیدن