تا کی باشم عاجز و مضطر مانده

بادی در دست و خاک بر سر مانده

هر روزم اگر هزاردر بگشایند

من زانهمه همچو حلقه بر در مانده

روزی نه که دل قصهٔ دمساز نخواند

یک شب نه که حرفی ورق راز نخواند

چندانکه حساب برگرفتم با خویش

چه سود که یک حساب من باز نخواند

امروز منم به جان و تن درمانده

هم من به بلا و رنج من درمانده

شوریده دلی هزار شور آورده

بیخویشتنی به خویشتن درمانده

در عشق چو من کسی نه بیچاره شود

یا چون دل من دلی جگر خواره شود

یک ذره ازین بار که بر جان من است

بر کوهی اگر نهی به صد پاره شود

تا کی خود را ز هجر دلبند کشم

غم در دل و جان آرزومند کشم

دردی که فلک ز تاب آن خم دارد

چون دل بنماند دردِ دل چند کشم

هر دم دل من زچرخ بندی دارد

هر لحظه به تازگی گزندی دارد

یک قطرهٔ خون برای اللّه! بگوی

تا طاقت حادثات چندی دارد

بر دل ز غم زمانه باری دارم

در دیدهٔ هر مراد خاری دارم

نه هم نفسی نه غمگساری دارم

شوریده دلی و روزگاری دارم

جز بیخبری هیچ خبر نیست مرا

وز اهل نظر هیچ نظر نیست مرا

هر چند که صد نوحه گرم میباید

جز نوحه گری کار دگر نیست مرا

با نااهلی که نان خورم خون شمرم

افسانهٔ او را بتر افسون شمرم

با ناجنسی اگر دمی بنشینم

حقّا که ز هفت دوزخ افزون شمرم

بگرفت ز نااهل جهانی غم ازین

مردن به از آنکه صحبتش ماتم ازین

با نااهلی اگر بهشتی بودم

دوزخ طلبم که آن عقوبت کم ازین