مؤمنان و کافران استاده مدهوش و حزین

دستها در کش زده، وز جامها عریان شده!

بانگ بردابرد و گیرا گیر باشد در قفا

بینی از پیشت جحیم و دوزخی غرّان شده!

راست کاری پیشه کن کاندر مصاف رستخیز

نیستند از خشم حق جز راستکاران رستگار

این عزیزانی که اینجا گلبنان دولت‌اند

تا نداریّ و ندانی شان بدینجا خوار و خار!

اگر صد بار در روزی شهید راه حق گردی

هم از گبران یکی باشی چو خود را در میان بینی‌

تو خود کی مرد آن باشی که دل را بی هوا خواهی

تو خود کی درد آن داری که تن را بی‌هوان بینی؟

پرسید مرا دوست که آن قوم که بودند

کز خلق جهان گوی حقیقت بربودند

گفتم: چه نشان پرسی زان قوم که ایشان

خود را بخود از روی نمودن ننمودند

بر حاشیه دعوی هرگز نگذشتند

[...]

در خرابات نهاد خود بر آسودست خلق

غمزه بر هم زن یکی تا خلق را بر هم زنی‌

جز خداوند مفرمای که خوانند مرا

سزد این نام کسی را که غلام تو بود.

کسی کو را عیان باید، خبر پیشش محال آید

چو سازد با عیان خلوت، کجا دل در خبر آید

از تو پنداری ترا لطف خدایی نیست، هست

بر سر خوبان عالم پادشاهی نیست، هست‌

ور چنین دانی که جان نیک مردان را بعشق

با جمال خاک پایت آشنایی نیست، هست‌

ور براندیشی که چون برداری از رخ زلف را

[...]

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقّا که تو حال من زمن به دانی!

روز از هوست پرده بیکاری ماست

شبها زغمت حجره بیداری ماست

هجران تو پیرایه غمخواری ماست

سودای تو سرمایه هشیاری ماست‌

مرد بیحاصل نیابد یار با تحصیل را

سوز ابراهیم باید درد اسماعیل را

آوه که دلارام دلم برد و گریخت!

پیمان بشکست و اسپ هجران انگیخت

تا دلبر و دل باز بچنگ آرم من

بس خون که زدیدگان فرو باید ریخت‌

کس درین کار ما زیان نکند

کس ما کار ناکسان نکند

من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نابود بخون هیچکس انگشتم‌

هم تو مگر سامان کنی، را هم بخود آسان کنی

درد مرا درمان کنی، زان مرهم احسان تو!

رو گرد سرا پرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

چون لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از بود الهیّت باللَّه آی از الّا

نبینی خار و خاشاکی درین ره، چون بفرّاشی

کمر بست و بفرق استاد بر راه شهادت لا

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان؟

گفتا قرارگاه منست جان دوستان.

وصل آمد و از بیم جدایی رستیم

با دلبر خود بکام دل بنشستیم‌

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید، جان باید باخت.