قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

از دیده و دوست، فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر!

جز نام و خیال و عشقت ای جان جهان

بر لفظ و دل و دیده مرا نیست عیان‌

در سرای مرا گه گهی تو حلقه بزن

صواب نیست که بیگانه‌وار برگذری‌

و گر حدیث کنی، جز حدیث ما نکنی!

و گر شراب خوری، جز بیاد ما نخوری!

از عشق تو این بس نبود حاصل من؟

کآراسته وصل تو باشد دل من؟

بی نسیم مهر دلبر راحت گلزار نیست

بی فروغ آن رخ گلرنگ نور و نار نیست‌

این آب نه بس مرا که خوانندم

خاک سر کوی آشنای تو؟!

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌

گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌

چون خوری می، با حریف محرم پر درد خور

چون زنی کم، با ندیم زیرک هشیار زن‌

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس‌

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس!

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

بشتاب بعشق و نیز منشین در بند

بگذر تو ز عشق و عاشقی گامی چند

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود؟ آن حاصل ماست!

این عزّ سماوی و فرّ خدایی.

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی و هم صفا

بهرچ از راه باز افتی، چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست وامانی، چه زشت آن نقش و چه زیبا

تا تو را دامن گرد گفتار هر تر دامنی

سغبه سودای خویشی جز حجاب ره نه‌ای

زحمت غوغا بشهر نیز نبینی

چون علم پادشا بشهر درآید