باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم‌

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

بایّ نواحی الارض ابغی وصالکم

و انتم ملوک ما لمقصدکم نحو

حال دل خود ترا نمودیم و شدیم

بر درد دل اندوه فزودیم و شدیم‌

خاکی که بران پای نهی مشک و عبیرست

تختی که برو تکیه کنی عود مطرّاست‌

صد هزاران کیسه سودائیان در راه حرص

از پی این کیمیاء خالی شد از زرّ عیار

قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

عشق عذاب عاشق است و عاشق عذاب بلا.

در آتش تیز و آب من دانم بود!

در عشق تو، گبر ناب من دانم بود!

دل سوخته، جان کباب، من دانم بود!

من نیستم ای نگار، تو هستم کن

یک جرعه شراب وصل بر دستم کن‌

با من بنشین بخلوت و مستم کن

گر سیر شوی بنکته‌ای پستم کن‌

از دیده و دوست، فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

زین بیش مزن تو ای سنایی غم عشق

کآواره چو تو بسند، در عالم عشق‌

بپذیر تو پند و گیر یک ره کم عشق

کز آب روان گرد برآرد غم عشق

کم تقتلونا و کم نحبّکم

یا عجبا لم نحبّ من قتلا

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم، گرم نماند غم تو

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر!

جز نام و خیال و عشقت ای جان جهان

بر لفظ و دل و دیده مرا نیست عیان‌

در سرای مرا گه گهی تو حلقه بزن

صواب نیست که بیگانه‌وار برگذری‌

و گر حدیث کنی، جز حدیث ما نکنی!

و گر شراب خوری، جز بیاد ما نخوری!

از عشق تو این بس نبود حاصل من؟

کآراسته وصل تو باشد دل من؟

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه نه زان روی چو ماه افتادست

کین رنگ گلیم ما سیاه افتادست‌

بی نسیم مهر دلبر راحت گلزار نیست

بی فروغ آن رخ گلرنگ نور و نار نیست‌

این آب نه بس مرا که خوانندم

خاک سر کوی آشنای تو؟!

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌