گاهی هوس‌ بادهٔ رنگین دارم

گاه آرزوی وصل نگارین دارم

گه سبحه به دست و گاه زنار به دوش

یارب چه کسم کیم چه آیین دارم

بگذار که خویش را به خواری بکشم

مپسند که بار شرمساری بکشم

چون دوست به مرگ من به هر حال خوشست

من نیز به مرگ خود به هر حال خوشم

تا دست ارادت به تو دادست دلم

دامان طرب زکف نهادست دلم

ره یافته در زلف دلاویز کجت

القصه به راه کج فتادست دلم

بگذارکه تا می خورم و مست شوم

چون مست شوم به عشق پابست شوم

پابست شوم به کلی از دست شوم

از دست شوم نیست شوم هست شوم

تاکی غم زید و گه غم عمرو خوریم

آن به که به جای غم ز خم خمر خوریم

خوش باش به نیش‌ و نوش کز نخل حیات

فرضست که گه خار و گهی تمر خوریم

شوخی که بیاض گردن روشن او

آغشته به صندل شده پیرامن او

صبحست  به سرخی شفق آلوده

یا خون خلایقست در گردن او

تو مردمک چشم من مهجوری

زان با همه نزدیکیت از من دوری

نی نی غلطم تو جان شیرین منی

زان با منی و ز چشم من مستوری

نه باده نه جام باده ماند باقی

نه ساده نه نام ساده ماند باقی

ما زادهٔ مام روزگاریم ولی

نه زاده نه مام‌زاده ماند باقی