خاقانیا به تقویت دوست دل مبند

ور غصه و شکایت دشمن جگر مخور

بر هیچ دوست تکیه مزن کو به عاقبت

دشمن نماید و نبرد دوستی به سر

گر دوست از غرور هنربیندت نه عیب

[...]

گر بود عاقل نکوتر می شود

ور بود بد خوی بدتر می شود

لیک چون اغلب بدند و بد پسند

بر همه می را محرم کرده اند

حکم غالب راست چون اغلب بدند

[...]

هر که سخن را به سخن ضم کند

قطره ای از خون جگر کم کند

باده نی در هر سری شر می کند

آنچنان را آنچنان تر می کند

خاقانی را مپرس کز غم

ایام چگونه میگذارد

جو جو ستد آنچه دادش ایام

خرمن خرمن همی سپارد

ما بی خبر از نظاره بودیم

جان رفت و خبر نکرد ما را

دامان خرابات نشینان همه پاک است

تر دامنی ماست که تا دامن خاک است

حسن، دعای تو گر مستجاب نیست مرنج

ترا زبان دگر و دل، دگر دعا چه کند؟

بی درد دل حیات چو ذوقی نمی دهد

آسودگان به عمر خود آیا چه دیده اند

حزنی این عشق است نی افسانه چندین شکوه چیست؟

لب بدندان گیرو دندان بر جگر نه باک نیست

ای مردگان زخاک یکی سر بدر کنید

بر حال زنده ی بتر از خود نظر کنید

برخاطرم غباری ننشیند از جفایش

آئینه ی محبت، زنگار برنتابد

قطع امید من کند دم بدم از وصال خود

تا نکنم دل حزین شاد به انتظار هم

ای اهل شوق وقت گریبان دریدن است

دست مرا به سوی گریبان که می برد؟

به گرد خاطرم ای خوشدلی، چه می گذری

کدام روز مرا با تو آشنائی بود؟

مردم از محرومی و شادم که نومید از تو ساخت

تلخی جان کندنم امیدواران شما

گرد سر میگردم امشب شمع این کاشانه را

تا بیاموزم طریق سوختن پروانه را

به عاشقان جگر چاک چون رسی اهلی

به یک دو چاک که در جیب پیرهن کردی؟

ساکنان سر کوی نباشند بهوش

کآن زمینی است که از وی همه مجنون خیزد

هزار جهد بکردم که سرعشق بپوشم

نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

بگذشت بهار و وانشد دل

این غنچه مگر شکفتنی نیست؟