مشو در خورش باکسان هم‌نبرد

دل میزبان را میاور به درد

به بیگاه کوشش مکن بهر جاه

که جاه است بسته به هنگام و گاه

همان زیرک و مرد آزادچهر

سخن پرس و پیش آر آواز نرم

شوی چون به پیکار جنگاوران

نگر تا نباشدت بار گران

ز دارای کین‌توز دوری گزین

همان به که نشناسدت مرد کین

سخنگوی داننده را دوست گیر

بپرهیز از خشم مرد دبیر

مزن پنجه با مرد دانش‌پژوه

مهل تات دشمن شوند این گروه

مکن راز با مردم یاوه کوی

که رازت پراکنده سازد به کوی

بر مرد داننده خاموش باش

سخن‌ پرس‌ و دیگر همه گوش‌ باش

خردمند استاده در پیشگاه

نگر تا چه گوید به بیگاه و گاه

دلت را ز نیکو سخن ده فروغ

میالای هرگز دهان از دروغ

اگر وام خواهی ز یاران بخواه

ز بی‌شرم زر خواستن نیست راه

کسی کش به چیز تو چشمست تیز

گروگان منه در برش هیچ چیز

ز سوگند خوردن ‌سخن کاستست

مخور گر دروغ‌ است‌ اگر راستست

چو برکتخدایی ببستی میان

نخستین هزینه بنه در میان

که گر بی‌هزینه بخواهی بیوک

دوشنبه بود سور وآدینه سوگ

پس آنگه خود از بهر خود خواه‌زن

به‌دلخواه بگزبن یکی شاه زن

گرت خواسته باشد اندر کمر

نخست آب‌ورز و زمینی بخر

کزان ورز اگر هیچ ناید به‌ دست

بن و بیخ باری بجای خود است

همی تا توانی سخن نرم دار

دل مردمان با سخن گرم دار

کسی را میازار در گفتگوی

به کین و زیان کسان ره مپوی

گرت‌ خواسته ‌هست‌ از آن ‌خواسته

رخ رادمردی کن آراسته

مزن گام با کس به راه فریب

که این راه دارد سر اندر نشیب

مه و پیشوا را گرامی شمار

سخنشان به جان و به دل برگمار