یا رب ز کرم بر من غمناک ببخش

آلایش و ناپاکی من پاک ببخش

خود چیست و جود من به جز یک کف خاک

یا رب یا رب بر این کف خاک ببخش

جز فضل تو کس یافت کجا دادرسی

داد دل کس به جز تو کی داد کسی

من گرچه تو را داده‌ام از یاد بسی

زنهار تو داده گیر بر باد خسی

یا رب چه شود اگر کنی بعد هلاک

آلایش من به آب رحمت همه پاک

تاجم بر تارک ار تو گیری دستم

خاکم بر سر ار تو برنداریم ز خاک

آن را که ز هر جهت نباشد به تو راه

از پیش و پسش در دو جهان نیست پناه

مقبول کلاه و تخت غفران نبود

خذلان تو هر که را کند تخته کلاه

یارب تو به فضل و رحمتم در بگشای

از درگه رأفتم مران در دو سرای

هر چندخلاف آنچه گفتی کردم

پاداش خلاف آنچه کردم فرمای

یارب مأیوسم از در خویش مکن

مأنوس به نفس دوزخ اندیش مکن

مغرور کرامت تو بودن سهل است

ما را مفتون طاعت خویش مکن

چون نیست مرا در دو جهان غیر تو کس

از روی کرم دوکار کن با من و بس

عذر گنهی که پیش از این شد بپذیر

توفیق اطاعتم ببخشا زین پس

آن عهد درست کز ازل بستم نیست

یک توبه که صدبار به نشکستم نیست

فضل تو مگر بیفشرد پای که من

جز عجز و امید هیچ در دستم نیست

یارب به رخم ز فضل درها بگشای

کار من بینوای دروا بگشای

چون بست وگشاد کارها درکف توست

بی منت خلق و زحمت ما بگشای

در حق خود ازگناه بی حد کردن

بد کردم و توبه کردم از بد کردن

یا رب که کند قبول عذرم ز گناه

خواهی تو اگر توبه ی من ردکردن

هر چند به فر کرمت مغروریم

لیکن به دعا در طلبش مأموریم

نزدیکتری ز ما به ما اما

دوریم و اجابت نکنی تا دوریم

دشمن کامیم اگر منافق باشیم

در دعوی دوستی نه صادق باشیم

یا رب توفیقی از تو باید ما را

تا در قول و عمل موافق باشیم

این بار نه حکم نصر جاری کردی

وز شر عدو نگاهداری کردی

هر جا که فتاده کار در غیب و شهود

ما را به جنود غیب یاری کردی

بس اشک ز دیده متصل رفت مرا

پا در ره جستجو به گل رفت مرا

اول قدم از کمال بی تابی و شوق

تن ماند میان راه و دل رفت مرا

یا رب به شکیبائی ایوب قسم

یا رب به جگرخائی یعقوب قسم

آنجا که میان خوب و بد فرق نهند

بگذر ز بدم به حسن هر خوب قسم

رفتیم بر نگار هرکارهٔ خویش

تا داروی دل کنیم یا چارهٔ خویش

اندیشه‌ای از وجود ما بیش نماند

آن هم همه حیرت است دربارهٔ خویش

تا عشق مرا ذکر تو در سینه سرشت

رفت از دل و جان نشاط زیبا غم زشت

منظور توئی از دو جهان ورنه مرا

کی خوف جهنم است یا شوق بهشت

ای دوست کمال از تو و نقصان از ماست

سرمایه و سود از تو خسران از ماست

با صدق دل این دو را به جان معترضیم

احسان کم و بیش از تو عصیان از ماست

گر مرد ثواب اگر ز اهل گنه است

جز من همه کس را به کسی روی و ره است

در محشرم ار تو نیز رحمت نکنی

چون نامه ی خویش روزگارم سیه است

عصیان تو پیش خلق خوارم کرده است

رسوا و زبون و شرمسارم کرده است

خوف و خطر و خجلت و خسران و خطا

الله الله ببین چه کارم کرده است