هرچند که در جهان هنر بی ثمر است

این صنعت عکس تو به از هر هنر است

بر پاره کاغذی، دمی، افسونی

و آن را صنمی کنی که رشک قمر است

استاد هنروران عالم، مانی

گفته است که در هنر کسی چون ما، نی

گر صنعت عکس تو ببیند امروز

گوید به هنروری تو ما را، مانی

عکاس چو عکس قامت و چهر تو بست

بر قامت سرو و چهر مه داد شکست

از بس که نکو ببست عکس رخ تو

عشاق تو گفتند بنازیمش دست

عکاس زهی یگانه استاد هنر

صد عکس برآوری به از یکدیگر

بر هر ورقی کشی فروزان ماهی

عکاس تو نیستی، توئی افسونگر

عکاس چو دید نقش دیدار تو را

و آن جلوه قد و طرز رفتار تو را

رشکش آمد، که صفحه جای تو بود

بر دیده نشاند عکس رخسار تو را

عکاس چو دید روی زیبای تو را

زیبائی طلعت دلارای تو را

گردید بسی که چون تو بیند به جهان

جز عکس تو می نیافت همتای تو را

عکاس، تو در هنروری طاق استی

سر خیل هنروران آفاق استی

عکس رخ دوست را نکو بر میدار

آخر نه تواش یکی ز عشاق استی

عکاس، چو عکس روی جانان بگرفت

انگشت عجب همی به دندان بگرفت

می گفت که جان ز فرط لطف است نهان

آن کیست که عکس چون من از جان بگرفت

عکاس دو کرد عکس رخسار تو را

رونق بفزود جنس بازار تو را

بگشود دو جا متاع حسنت را سر

تا گرم کند دل خریدار تو را

عکاس چو عکس روی دلبند تو دید

شهد سخن و لب شکرخند تو دید

پنداشت که نیست در جهان مانندت

چون عکس تو برگرفت مانند تو دید