ابر گریان که در چمن می خندد

برق خندان که بی دهن می خندد

آن بر من و حال زار من می گرید

وین بر من و روزگار من می خندد

مانند شمایلت شمایل نشود

دل نیست که بر رخ تو مایل نشود

تا سال دگر دلی نماند به جهان

امسال اگر حسن تو زایل نشود

از توبه چو تازه گشت ایمانم باز

دل کرد از آن توبه پشیمانم باز

پیمان بستم به ترک پیمانه کشی

پیمانه ی می شکست پیمانم باز

ای از غم تو ناله ی زار همه کس

ای از تو سیاه روزگار همه کس

در عشق تو کار من نه مشکل شد و بس

مشکل شده از عشق تو کار همه کس

ای باعث افلاس و تهیدستی خلق

از نهیاتی شکایت مشتی خلق

هم خلق ملول هم تو دلگیر زما

خلق از غم هستی و تو از هستی خلق

در بزم رقیب ای زتوام سوز فراق

وصلت بتر از درد غم اندوز فراق

هر کس به فراق کرد یاد شب وصل

من در شب وصل آرزو روز فراق

در بزم تو دورای گل خود روی دو رنگ

تا کی بودم چو غنچه خون در دل تنگ؟

با دیده ی تر گهی بسوزم چون شمع

با قامت خم گهی بنالم چو چنگ

ای در چمن حسن رخت خرمن گل

خط گر درخت چو سبزه پیرامن گل

افسوس که در دامن پاک تو رقیب

آویخته همچو خار بر دامن گل

صد بار اگر به تیغ کین می کشدم

غم نیست که یار نازنین می کشدم

خونم ریزد لیک برای دل غیر

بهر دل آن می کشد این می کشدم

با غیر ترا یار نمیدانستم

در بزم تواش بار نمیدانستم

میدانستم که خواهی ام کشت اما

بهر دل اغیار نمیدانستم

وقتی که ربود خواب و از دل تابم

شد کلبه منور از رخ احبابم

این هم اثر بخت بد من که زخواب

بیدار گهی شود که من در خوابم

جائی که فرو رفت به گل پای دلم

آنجاست مکان تو و ماوای دلم

اگه بودم کجاست جان تو اگر

میدانستم کجا بود جای دلم

این خاک مدینه است یا ماه معین؟

این روضه ی مصطفاست یا عرش برین؟

این روی من و ضریح شاه مدنی است

یا جرم زحل گشته به خورشید قرین؟

چون گشت به پا قصر شهنشاه زمین

شاهان به جنابش همه سودند جبین

زین قصر زمین یافت شرافت که چنین

خم گشت به تعظیم زمین عرش برین

دلاک به شغل سر تراشی بر من

وز خون سر آغشته بود پیکر من

من دست طمع کشیده ام از سر خویش

او دست نمی کشد هنوز از سر من

ز آن یار جفا جو که وفا دیده که من؟

وز جور و جفایش که نرنجیده که من؟

هر گوشه چو من هزار دارد بلبل

از باغ وصالش که گلی چیده که من؟

ماندم زجفای غیر مهجور از تو

دل خسته و ناتوان و رنجور از تو

هر کس زجفا کرد تو را دور از من

دور از تو چنان شود که من دور از تو

ای شمع رخ ترا دلم پروانه

دام تو شود آخرم از پروانه

پروانه صفت من از غمت میسوزم

وز سوختنم هیچ ترا پروانه

شادی و غمم به قدر هم بایستی

یا طاقت من در خور غم بایستی

یا لطف تو افزون ز ستم بایستی

یا جور تو چون رحم تو کم بایستی

تعظیم مرا گرنه به مجلس کردی

نه عاری از این بود مرا نه دردی

تو گردی و من (سحاب) نبود عجب آن

کز فیض (سحاب) بر نخیزد گردی