چو مجنون گر به صحرا افتم از شوق رخت روزی

به جز خورشید بر بالین نبینم هیچ دلسوزی

به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و آهم

که او در وادی هجر تو شب‌ها بود همراهم

دلگرمی افزون می شود دور از مهی چون هر شبم

گویا ببرج آتشین کردست منزل کوکبم

تا کرد سیب با ذقن او سخن برون

بگرفتش آنچنان که برویش فتاد خون

زده ام ز عشق شمعی بخود آتشی بخامی

شده ام خراب و رسوا بامید نیکنامی

ز پیش چشم گریان عزم رفتن چون کند یارم

ز جان خود کنم قطع نظر وز دیده خون بارم

چنان در مجلس می عشوهٔ ساقی کند مستم

که بی‌خود افتم و ماند چو صورت جام در دستم

چو شب ظلمت شود در کوی او از دود آه من

بود هر شمع سبز از مجلس او خضر راه من

نیست در آتش غمت گریه ز روی اضطراب

دود کباب دل مرا کرده روان ز دیده آب

ز راه آن حرم گردی چو در پیراهنم گیرد

روان هر ذره از بهر زیارت دامنم گیرد

دوست دشمن گشت و مهرم در دل همدم نماند

آنکه قدری داشتم پیش کسی آن هم نماند

وقتست که با خوبان در باغ گذار آرم

هم سرو ببر گیرم و هم گل بکنار آرم

چو میرم شمع من گر بر مزارم پرتو اندازد

فلک هر ذره از خاک مرا پروانه‌ای سازد

خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه

تو هردم جلوه می‌کردی و من هم می‌کشیدم آه

هر ناوک مژگان که دلم در نظر آرد

در دیده نهالی شود و گریه بر آرد

خوبی چنانکه از تو صبوری نمی توان

هرچند آتشی ز تو دوری نمی توان

ز تو چونکه بیوفایی چه خوشست دور بودن

نفسی بتلخ کامی زدن و صبور بودن

مده ساقی پیاپی جام و بیهوشم مساز امشب

شدم من از رخت محروم چون دوشم مساز امشب

آه کز جلوه ی نازک بدنی مست شدم

چاک دامان گلی دیدم و از دست شدم

مردم دیده ی من حلقه ی موی تو چو دید

آب حسرت شد و در حلقه ی چشمم گردید