جهان را بلندی و پستی تویی

ندانم که ای هر چ هستی تویی

نزدیکان را بیش بود حیرانی

کایشان دانند سیاست سلطانی

حدیث من ز مفاعیل و فاعلات بود

من از کجا سخن سر مملکت ز کجا؟

منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

عشقی است که از ازل مرا درسر بود

کاری است که تا ابد مرا در پیش است

گر من نظری بسنگ بر بگمارم

از سنگ دلی سوخته بیرون آرم

مافتنه بر تویم تو فتنه بر آینه

مارا نگاه درتو ترا اندر آینه

تا آینه جمال تو دید و تو حسن خویش

تو عاشق خودی ز تو عاشق‌ترآینه

در من نگری همه تنم دل گردد

درتو نگرم همه دلم دیده شود

تو سنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

این طرفه نگر که خود ندارم یک دل

و آنگه بهزار دل ترا دارم دوست

یک نظر از دوست و صد هزار صعادت

منتظرم تا که وقت آن نظر آید

با آن نگار کار من آن روز اوفتاد

کادم میان مکه و طایف فتاده بود

آن بود دل که وقت پیچاپیچ

جز خدای اندرو نیایی هیچ

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

چراغی را که ایزد برفروزد

هر آنکس پف کند دانی چه سوزد

عشق آن خوشتر که با ملامت باشد

آن زهد بود که با سلامت باشد

ترا از دو گیتی بر آورده‌اند

بچندین میانجی بپرورده‌اند

نخستین فطرت پسین شمار

تویی خویشتن را ببازی مدار

عشق رویت مرا چنین یکرویه

ببرید ز خلق و رو فرا روی تو کرد

هم عقل دویده در رکابش

هم عشق خزیده در پناهش

مه طاسک گردن سمندش

شب طره پرچم سیاهش

عزمم درست گشت کزینجا کنم رحیل

خود آمدن چه بود که پایم شکسته باد