بازی که همی دست ملک را شاید

منقار بمردار کجا آلاید

بر دست ملک نشیند آزاد ز خویش

در بند اشارتی که او فرماید

مرغ کانجا پرید پر نهاد

دیو کانجا رسید سر بنهاد

در بحر عمیق غوطه خواهم خوردن

یا غرقه شدن یا گهری آوردن

کار تو مخاطره‌ست خواهم کردن

یا سرخ کنم روی ز تو یا گردن

جز دست تو زلف تو نیارست کشید

جز پای تو سوی تو ندانست دوید

از روی تو دیده‌ام طمع زان ببرید

جز دیده تو روی تو نتواند دید

آن پشه که در کوی تو پرواز کند

صیدی کند او که باز نتواند کرد

بازی بودم پریده از عالم ناز

تا بوک برم ز شب صیدی بفر از

اینجا چو نیافتم کسی محرم راز

زان در که در آمدم بدر رفتم باز

هر دم ز وجود خود ملالم گیرد

سودای وصال آن جمالم گیرد

پروانه دل چو شمع روی تو بدید

دیوانه شود کم دو عالم گیرد

شک نیست چو پروانه کم سر گیرد

شمعش بهزار لطف در خور گیرد

پروانه نخست جان نهد بر کف دست

پس قصد کند که شمع در بر گیرد

فراز کنگره کبریاش مرغانند

فرشته صید و پیمبر شکار و سبحان گیر

آن روز که دوختی مرا دلق وجود

گفتند بطعنه مر ترا خلق وجود:

«خونریزی را چه میکنی؟» راست بدان

من خونریزم ولیکن از حلق وجود

منکر چه شوی بحالت سوختگان؟

نه هر چ ترا نیست کسی را نبود

در عشق تو از ملامتم ننگی نیست

با بیخبران درین سخن جنگی نیست

این شربت عاشقی همه مردان راست

نامردان را درین قدح رنگی نیست

آیین قلندری و آیین قمار

در شهر من آورده‌ام ای زیبا یار

این هفت سپهر در نوشتیم آخر

وز دوزخ و فردوس گذشتیم آخر

هم شد فدی تویی تو مایی ما

وی دوست تو ما و ما تو گشتیم آخر

گرچه بسر کوی تو بر نگذشتم

هرگز ز سر کوی تو در نگذشتم

باقی است شراب طلخ در جام هنوز

تا خود بکجا رسد سرانجام هنوز

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

از لطف تو هیچ بنده نومید شد

مقبول تو جز مقبل جاوید نشد

لطفت بکدام ذره پیوست دمی

کان ذره به از هزار خرشید نشد

سیر آمده‌ای از خویشتن میباید

بر خاسته ای ز جان و تن میباید

در هر گامی هزار بند افزون است

زین گرمروی بندشکن میباید

گر روز پسین چراغ عهدم نکشی

جانی بدهم براحت و خوش منشی

ور جامه اسلام ز من بر نکشی

مرگی که در اسلام بود اینت خوشی!