چون یک الف بضرب فزائی بذال گوی

مفتوح میم میخوان، مضموم دال گوی

هر کوز شعر تازی دارد بسی بیاد

او را درین صناعت خوانیم اوستاد

زیرا که فارسی کم و تازی فزون بود

وان کوز هر دو ماند استاد چون بود

چندان بود کرشمه و ناز سهی قدان

کاید بجلوه سرو صنوبر خرام ما

بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

شاه را خنگ فلک در زین بود

کودکان را اسبکی چوبین بود

گر بیک اسم این دو آمد بر زبان

فرقشان هست از زمین و آسمان

هبطت الیک من المحل الارفع

ورقاء ذات تعزز و تمنع

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش بهمه عالم زد

دنبال آن مسافر از ضعف و ناتوانی

برخیزم ونشینم چون گرد تا بمنزل

گر خانه محقر است وتاریک

بر دیده روشنت نشانم

یک ناله مستانه درین جا نه شنیدیم

ویران شود آن شهر که میخانه ندارد

سوسن بسان عیسی یک روزه گشت ناطق

غنچه بسان مریم دوشیزه گشت حامل

انا من اهوی و من اهوی انا

نحن روحان حللنا بدنا

دیدم بسی بخویش و ندیدم بغیر یار

کردم بخویش جلوه معشوقی اختیار

چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند

نه دل ز وصل شکیبد نه دیده از دیدار

گر بریزی بحر را در کوزه ای

چند گنجد قسمت یک روزه ای

گر ندارم قوت پرواز دارم جذبه

تا به دام ای طایر هم آشیان آرم ترا

نکشم قدم ز ره طلب من بی دل این نبود عجب

که به دست مفلس بی نوا چو تو قیمتی گهری رسد

به چه ماند به عروسی عالم

که سبک‌روح و گران‌کابین است

شوی او زیبد سلطان جهان

که همین خسرو و آن شیرین است

باده خاک آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

چون هر دو یکی است در حقیقت

گو یک تن را دو پیرهن باش

این سخن معلوم شد کاین رسم و این قانون ز کیست

وین نگار و نقش رنگارنگ گوناگون ز چیست