گر من ، صنما سوی تو ره یافتمی

بر دیده بدیدن تو بشتافتمی

گر خاطر من ز هجر غمگین نبدی

اندر غزل تو موی بشکافتمی

آن قوم کجا نزد تو پویند همی

در جزو و ز کل ز هر تو جویند همی

از دل همه مهر تو بشویند همی

تا می نکنی یقین چه گویند همی

اقبال براندت که حکمت خوانی

ور نام طلب کنی ز نان در مانی

بردار مرا ز خاک اگر بتوانی

تا پیش تو بر خاک نهم پیشانی