اگر روزی بیندازد کمند از برج ایوانش

بسا دلها که اندر حضرت او در شکار آرد

روی ما شادست تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

ای بسا در حقّه جان غیورانت که هست

نعرهای سر بمهر از درد بی فریاد تو

چو لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور إلهیت باللّه آی از إلّا

من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

«ورد الکتاب بما اقرّ الاعینا

و شفی النفوس فنلن غایات المنی‌

از راز دلم جملگی آگاه تویی

اندر دل من بگاه و بیگاه تویی

گر یک نظرت چنان که هستی نگری

نه بت ماند نه بت پرست و نه پری‌

هر ان چیزی که شد پنهان نبیند دیده ما آن

بهر چیزی که شد پنهان بود یزدان ما بینا

کرا باشد بصر زین سان که هر یک ذره زین عالم

نگردد زو کم از وادی نپوشد زو شب یلدا

نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

رو گرد سراپرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو جرعه درد دوستان داند خورد

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بردبار

«دل باغ تو شد پاک ببر زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد و یا نقش خیالت

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت»

ناگاه بدان لاله رخان دادم دل

او بود سزای دل از آن دادم دل

با هر که سخن گویم گر خواهم و گر نه

ز اول سخن نام توام در دهن آید

بهرچ از اولیا گویند ارزقنا و دفّقنا

بهرچ از انبیا گفتند: آمنّا و صدّقنا

بخت از در خان ما در آید روزی

خورشید نشاط ما بر آید روزی‌

و از تو بسوی ما نظر آید روزی

و این انده ما هم بسر آید روزی

ما را همه هر چه هست ایثار تراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

وز علت و عار برگذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن

در ذات لطیف تو حیران شده فکرتها

بر علم قدیم تو پیدا شده پنهانها

پیش تو رهی چنان تباه افتادست

کز وی همه طاعتی گناه افتادست‌

این قصه کز آن روی چو ماه افتادست

این رنگ گلیم ما سیاه افتادست.