نجار که در پسته او خنده بود

عکس رخ او چو مهر تابنده بود

باز از سر تیشه چون کند، کنده گری

حقا که اگر نظیر او کنده بود

شمع آمد و گفت: تا تنم زنده بود

جان بر سرِ من آتشِ سوزنده بود

شاید که مرا دیدهٔ گرینده بود

تا ازچه ز سرْ بریدنم خنده بود